Λεύγα 13

19.987 λεύγες υπό τη θάλασσα και οι ταχύτητες συναλλαγής παραμένουν υψηλότατες, τόσο που το κίνημα αναζητεί μια πολιτική της επιτάχυνσης για να τις προλάβει. Απέναντί τους οι περισσότεροι παραμένουμε παγιδευμένοι στην ιστορία και το παρελθόν μας, παρακολουθώντας εργατικές συγκρούσεις από την Ινδία μέχρι τη βικτωριανή Αγγλία. Εκεί κάπου φτάνουμε στο Πέραμα για να συναντήσουμε ποιητές και άλλα περάσματα, σε μια εναγώνια αναζήτηση λύσεων. Όλα αυτά και άλλα πολλά στη νέα λεύγα 13.

Διαβάστε από τη λεύγα 13

Κωστής Καρπόζηλος, Παγιδευμένοι στην ιστορία

[πλήρες κείμενο]

Τα περιεχόμενα του πιο πρόσφατου τεύχους (και ολόκληρα προηγούμενα τεύχη) στο levga.gr· η πιο πρόσφατη λεύγα στα βιβλιοπωλεία, στους διακινητές της και στο levgamag@gmail.com, όπου και συμβολές, συμβουλές, συνεργασίες και διαφωνίες.

Λεύγα 13: Περιεχόμενα

Ελένη Κυραμαργιού–Μόρφω Μπεληγιάννη, Με στόχο την προστασία του κοινωνικού συνόλου

πρώτες ύλες 
Δημήτρης Νιάφας, ΚΕΑΟ: Κέντρο Εξόντωσης Ασφαλισμένων Ομήρων
Νίκος Τσιβίκης, Ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο: to be or not to be?
Γιώργος Βασσάλος, H ρύθμιση των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών υψηλής ταχύτητας στην ΕΕ: μάχη σκοτεινών γιγάντων (Μέρος Δεύτερο: η πολιτική διαδικασία)
Jörg Nowak, Τρία χρόνια εργατικές συγκρούσεις στην αυτοκινητοβιομηχανία της Ινδίας
Robert Spittlehouse, Συντακτική ασάφεια

κοντραντούκτο  
Alex Williams–Nick Srnicek, Μανιφέστο για μια πολιτική της επιτάχυνσης

αναλώσιμα  
Κωστής Καρπόζηλος, Παγιδευμένοι στην ιστορία
Κώστας Σπαθαράκης, Η εξουσία της ανατροπής και η υπεράσπιση της δημοκρατίας
Κωνσταντίνα Γεωργαντά, Στο Πέραμα, με τον τρόπο του Α.Π.
Θοδωρής Δρίτσας, Ο χώρος των παθών: για τη δικαιοσύνη του Μπίλλυ Μπαντ
Χρήστος Μπουκάλας, Λύσεις, θέλουμε λύσεις!

καύσιμα
Στέφανος Βαμιεδάκης, Η εκδίκηση της γυφτιάς
Νίκος Τσιβίκης, Ο χερ Χίτλερ μαρξιστής

σκραπ  
Δημοσθένης Παπαμάρκος, Ήρθε ο καιρός να φύγουμε
Ερνστ Μπλοχ, Ο σκύμνος ως Δαβίδ
Μάκης Μαλαφέκας, Τελόνιους Μονκ
Μιχαήλ Ζόσενκο, Καλοκαιρινή ανάπαυλα
Θοδωρής Ρακόπουλος, Από το Ζωικό Βασίλειο (του Ιουλίου Βερν)
Γιώργος Μανουσέλης, Ψιλή κουβέντα

λεύγα 13  

(Χειμώνας 2013)

Σχέδιο εξωφύλλου: Γιώργος Γούσης

Σκίτσα: Γιώργος Μανουσέλης

Φωτογραφίες: Λίνα Μανουσογιαννάκη, Γιάννης Πορφυρόπουλος, Νίκος Τσιβίκης,

Σπύρος Τσίκνας, Χρήστος Χρυσανθόπουλος

Γραφιστική επιμέλεια: Γιώργος Ματθιόπουλος

Λεύγα 13: Εξώφυλλο

Ελένη Κυραμαργιού – Μόρφω Μπεληγιάννη: Με στόχο την προστασία του κοινωνικού συνόλου

Στην πόρτα του σπιτιού βρήκε τοιχοκολλημένη την ανακοίνωση της αστυνομίας· την Πέμπτη 17 Απριλίου 2014 οι δρόμοι θα έκλειναν και η κυκλοφορία θα απαγορευόταν στην πόλη αλλά και σε τμήμα του εθνικού οδικού δικτύου, τα σχολεία δεν θα λειτουργούσαν, ενώ υπήρχε σύσταση να παραμείνουν οι κάτοικοι στα σπίτια τους. Στρατιωτικός νόμος σε εφαρμογή, σκέφτηκε και χαμογέλασε. Το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας που κρατούσε αναφερόταν στο ίδιο ακριβώς θέμα με εκτενή ρεπορτάζ, περιγραφές, σχόλια και απόψεις όλων των πλευρών.

η συνέχεια στην έντυπη λεύγα

Δημήτρης Νιάφας: ΚΕΑΟ: Κέντρο Εξόντωσης Ασφαλισμένων Ομήρων

Από το περασμένο καλοκαίρι, με την ίδρυση του Κέντρου Είσπραξης Ασφαλιστικών Οφειλών (ΚΕΑΟ), άλλη μία μνημονιακή δέσμευση έμελλε να υλοποιηθεί και να συμβάλει στη διαμόρφωση της σύγχρονης δυστοπίας. Η είσπραξη των ληξιπρόθεσμων ασφαλιστικών οφειλών από μια υπηρεσία, μέσω της δημιουργίας του ΚΕΑΟ, αποτελεί ουσιαστικά ένα από τα στάδια του σχεδίου δράσης που έχει εκπονηθεί από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για την αναμόρφωση του μηχανισμού είσπραξης των ασφαλιστικών εισφορών, με ορίζοντα την ενοποίηση της διαδικασίας είσπραξης ληξιπρόθεσμων ασφαλιστικών και φορολογικών οφειλών και την πλήρη ενσωμάτωση των εσόδων που θα προκύπτουν στη φορολογική διοίκηση μέχρι 1.7.2017. Το ΚΕΑΟ θα λειτουργεί Ηλεκτρονικό Μητρώο Οφειλετών, θα έχει τη δυνατότητα πρόσβασης στις δομές της φορολογικής διοίκησης, της Γενικής Γραμματείας Πληροφοριακών Συστημάτων, του Διατραπεζικού Συστήματος και σε κάθε άλλη πηγή, για να συλλέγει στοιχεία για τα περιουσιακά στοιχεία όλων των ασφαλισμένων, τα οποία και θα χρησιμοποιεί για την αναγκαστική είσπραξη των οφειλών με κατασχέσεις σε τραπεζικούς λογαριασμούς και πλειστηριασμούς ακίνητης περιουσίας, συμπεριλαμβανομένης ακόμα και της πρώτης κατοικίας, καθώς οι οφειλές από ασφαλιστικές εισφορές εξαιρούνται ρητά από οποιαδήποτε ρύθμιση σχετικά με την προστασία της.

η συνέχεια στην έντυπη λεύγα

Νίκος Τσιβίκης: Ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο: to be or not to be?

Εβδομάδες απεργίας των διοικητικών υπαλλήλων στα πανεπιστήμια, σχολές δίχως χρηματοδότηση, αναδιοργάνωση της κατανομής των πανεπιστημίων στη χώρα, που παράγει ακόμη πιο παράδοξα αποτελέσματα από την παράδοξη ήδη διασπορά απίθανων σχολών σε απίθανα μέρη, ακαδημαϊκές βιβλιοθήκες που λειτουργούν μόνο μερικές ώρες την ημέρα χωρίς πρόσβαση σε ηλεκτρονικές βάσεις δεδομένων και φοιτητές από νεόπτωχες οικογένειες που, ενώ ζορίζονται να πληρώσουν το νοίκι της

φοιτητικής γκαρσονιέρας, ονειρεύονται να ήταν στη Μεγάλη Βρετανία όπου δεν θα είχαν να πληρώσουν ούτε τα φασόλια στην κονσέρβα... Ποιο είναι το μέλλον του ελληνικού δημόσιου πανεπιστημίου;

η συνέχεια στην έντυπη λεύγα

Γιώργος Βασσάλος: H ρύθμιση των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών υψηλής ταχύτητας στην ΕΕ: μάχη σκοτεινών γιγάντων (Μέρος δεύτερο: η πολιτική διαδικασία)

Στο πρώτο μέρος του άρθρου (λεύγα 12) είδαμε τα διαφορετικά στάδια της απελευθέρωσης των χρηματαγορών στην Ευρώπη από τη δεκαετία του ’70, τη χρησιμότητα της απελευθέρωσης αυτής για τους κατόχους συγκεντρωμένου κεφαλαίου και τις βασικές ομάδες συμφερόντων που επηρεάζουν την ευρωπαϊκή νομοθεσία στον τομέα αυτόν. Στο δεύτερο μέρος θα δούμε πώς παρενέβησαν τα συμφέροντα αυτά στην αναθεώρηση του ρυθμιστικού πλαισίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης (MiFID II), που συμφωνήθηκε στις 14 Ιανουαρίου, και κατάφεραν να ακυρώσουν ακόμα και τις πιο ασήμαντες μεταρρυθμίσεις. Στο εσωτερικό του οικοδομήματος της ΕΕ, είναι πολιτικά αδύνατη η αμφισβήτηση της κοινωνικής χρησιμότητας των συναλλαγών υψηλής ταχύτητας.

η συνέχεια στην έντυπη λεύγα

Jörg Nowak: Τρία χρόνια εργατικές συγκρούσεις στην αυτοκινητοβιομηχανία της Ινδίας

Οι νέες εργοστασιακές εγκαταστάσεις της μεγαλύτερης κατασκευάστριας επιβατικών αυτοκινήτων της Ινδίας, Maruti Suzuki, βρέθηκαν δύο φορές υπό κατάληψη το 2011, ενώ τον Ιούλιο του 2012 έγιναν τόπος γενικευμένης εξέγερσης, όταν πυρπολήθηκαν από τους εργάτες. Μπορεί τα γεγονότα να έλαβαν εκτενή δημοσιότητα, ωστόσο φαίνεται ότι δεν οδήγησαν σε κάποια καθοριστική αλλαγή των εργασιακών σχέσεων στην Ινδία. Είναι όμως ακριβώς έτσι;

η συνέχεια στην έντυπη λεύγα

Alex Williams και Nick Srnicek: Μανιφέστο για μια πολιτική της επιτάχυνσης

01. Εισαγωγή: Για τη συγκυρία

1. Στις αρχές της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα, ο παγκόσμιος πολιτισμός είναι αντιμέτωπος με ένα νέο είδος κατακλυσμού. Οι επερχόμενες αποκαλυπτικές καταστροφές γελοιοποιούν τους κανόνες και τις οργανωτικές δομές της πολιτικής, που αποκρυσταλλώθηκαν κατά την εποχή της γέννησης του έθνους-κράτους, της κυριαρχίας του καπιταλισμού και των πρωτοφανών πολέμων του 20ού αιώνα.

η συνέχεια στην έντυπη λεύγα

Κωστής Καρπόζηλος: Παγιδευμένοι στην ιστορία

Οι άνθρωποι δημιουργούν την ίδια τους την ιστορία, τη δημιουργούν όμως όχι όπως τους αρέσει, όχι μέσα σε συνθήκες που οι ίδιοι διαλέγουν, μα μέσα σε συνθήκες που υπάρχουν άμεσα, που είναι δοσμένες και που κληροδοτήθηκαν από το παρελθόν. Η παράδοση όλων των νεκρών γενεών βαραίνει σα βραχνάς στο μυαλό των ζωντανών. Και όταν ακόμα οι ζωντανοί φαίνονται σαν ν’ ασχολούνται ν’ ανατρέψουν τους εαυτούς τους και τα πράγματα και να δημιουργήσουν κάτι που έχει προϋπάρξει, σ’ αυτές ακριβώς τις εποχές της επαναστατικής κρίσης επικαλούνται φοβισμένοι τα πνεύματα του παρελθόντος στην υπηρεσία τους, δανείζονται τα ονόματά τους, τα μαχητικά συνθήματά τους, τις στολές τους για να παραστήσουν με την αρχαιοπρεπή αυτή, σεβάσμια μεταμφίεση και μ’ αυτή τη δανεισμένη γλώσσα τη νέα σκηνή της παγκόσμιας ιστορίας. Έτσι ο Λούθηρος φόρεσε τη μάσκα του απόστολου Παύλου, η επανάσταση του 1789-1814 ντύθηκε διαδοχικά τη στολή της ρωμαϊκής δημοκρατίας και της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και η επανάσταση του 1848 δε βρήκε να κάνει τίποτα καλύτερο από το να παρωδήσει πότε το 1789 και πότε την επαναστατική παράδοση του 1793-1795. Έτσι κι ο αρχάριος που έμαθε μια ξένη γλώσσα τη μεταφράζει πάντα στη μητρική του και μόνον όταν αρχίσει να χειρίζεται την ξένη γλώσσα χωρίς να θυμάται τη μητρική του και μάλιστα να ξεχνά τη μητρική του γλώσσα, θα μπορέσει να αφομοιώσει το πνεύμα της καινούριας γλώσσας και να δημιουργήσει σ’ αυτήν.

Κ. Μαρξ, Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη

Στις 27 Νοεμβρίου του 2013 ο Αλέξης Τσίπρας με ένα σύντομο κείμενο στον Guardian ανακοίνωσε ότι θα είναι υποψήφιος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς για την προεδρία της Κομισιόν.^[1] Η επιλογή του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς φαντάζει λογική: ο Αλέξης Τσίπρας προέρχεται από τη χώρα που βρίσκεται στην προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εκπροσωπεί την κοινωνία που έχει υποστεί τις σοβαρότερες συνέπειες από την κρίση της Ευρωζώνης και συμβολίζει την αριστερά εκείνη που κατάφερε να αναδειχθεί σε υπολογίσιμο αντιπολιτευτικό πόλο έναντι των κυρίαρχων πολιτικών της λιτότητας. Με την υποψηφιότητα του επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς φιλοδοξεί να προβάλει τη δυνατότητα διεξόδου από την κρίση της Ευρωζώνης σε μια εκλογική αναμέτρηση που θα λειτουργήσει ως πανευρωπαϊκό δημοψήφισμα για το ίδιο το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Κώστας Σπαθαράκης: Η εξουσία της ανατροπής και η υπεράσπιση της δημοκρατίας

Στην πλειάδα των στοχαστών που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο παίρνουν θέση στα άμεσα πολιτικά ζητήματα έχουμε αναφερθεί από το πρώτο κιόλας τεύχος – τότε την αφορμή έδωσε μια ομιλία του Ζίζεκ για την «Εποχή των τεράτων».Η σχέση των θεωρητικών τοποθετήσεων με την οργανωμένη πολιτική πράξη δεν φωτίστηκε έκτοτε περισσότερο, όμως αρκετά ιερά τέρατα της ριζοσπαστικής θεωρίας έσπευσαν να εκδηλώσουν την υποστήριξή τους στην ελληνική αριστερά: από τον Τσόμσκι και τον Ταρίκ Αλί, τον Ετιέν Μπαλιμπάρ και τη Ναόμι Κλάιν, τον Λίο Πάνιτς και την Τζούντιθ Μπάτλερ, μέχρι τον Νέγκρι, τον Αγκάμπεν και τον Μπαντιού.

η συνέχεια στην έντυπη λεύγα

Κωνσταντίνα Γεωργαντά: Στο Πέραμα, με τον τρόπο του Α.Π.

Ανδρέα Παγουλάτο! Είμαι μαζί σου στο Πέραμα [...]

στα όνειρά μου σέρνεσαι εισπνέοντας ναυάγια,

κλαίγοντας σε μια εθνική οδό που διασχίζει τα Βαλκάνια

μέχρι την πόρτα του σπιτιού μου

μέσα σε μια νύχτα μετα-ελληνική.

(Γιώργος Πρεβεδουράκης, Κλέφτικο, 2013)

Μια πόλη, έγραφε ο Κέβιν Λυντς το 1960, μπορεί να παραμένει σταθερή στη γενική της διάρθρωση αλλά αλλάζει συνεχώς στα πιο λεπτομερή της στοιχεία. Κατά συνέπεια, μόνο μερικός έλεγχος μπορεί να υπάρξει στην ανάπτυξη και μορφή της, και έτσι δεν υπάρχει τελικό προϊόν παρά μόνο μια συνεχής ακολουθία από διαφορετικά στάδια. H παραπάνω ανάγνωση της πόλης μπορεί να μεταφερθεί άρτια στην ανάγνωση ενός μεγάλου ποιήματος με αναφορές στην περιδιάβαση μιας κάποιας πόλης, σαν το Πέραμα (2006) του Ανδρέα Παγουλάτου, στο οποίο επιφανειακά δεν ακολουθείται κάποια μορφή και η δομή φανερώνεται μόνο μετά από προσεκτική περιήγηση. Αυτή η μέθοδος τοποθετεί τον αναγνώστη ως διαβάτη μέσα στο Πέραμα –σε αντιστοιχία πόλης αυτό θα ήταν στο επίπεδο του δρόμου– αλλά και ως πολεοδόμο και αστικό σχεδιαστή μαζί, αφού μετά την ανεύρεση της δομής του δίνεται η δυνατότητα να δει το γενικό σχέδιο του ποιήματος το οποίο όμως το έχει προηγουμένως φανταστεί και φτιάξει ο ίδιος. Η πόλη εξισώνεται έτσι με το ποίημα και ο αναγνώστης δεν είναι μόνο κάτοικος μιας κάποιας πόλης αλλά κρατά τη φαντασιακή ανάπτυξη της πόλης αυτής στα χέρια του. Ο Άλισντερ Γκρέυ γράφει στο μυθιστόρημά του Lanark (1981) –το οποίο περιγράφει άλλοτε ρεαλιστικά αλλά κυρίως δυστοπικά την πόλη του Γλασκώβη– ότι κανείς δεν μπορούσε να ζήσει σε αυτήν την πόλη επειδή κανείς δεν την είχε προηγουμένως φανταστεί, σε αντίθεση, για παράδειγμα, με το Παρίσι ή τη Φλωρεντία. Το πέρασμα του Περάματος μέσα από το Κλέφτικο (2013) του Γιώργου Πρεβεδουράκη –και η αναλογία που εκεί δημιουργείται με τον χώρο της Φευγάδας– συντελεί στο να δούμε το ποίημα όχι μόνο ως ένα πέρασμα (μία από τις έννοιες της λέξης «πέραμα» με τις οποίες ο Παγουλάτος παίζει) αλλά και ως ένα συγκεκριμένο τόπο 14,7 χλμ. από το κέντρο της Αθήνας.

η συνέχεια στην έντυπη λεύγα

Θοδωρής Δρίτσας: Ο χώρος των παθών: για τη δικαιοσύνη του Μπίλλυ Μπαντ

Ο Μπίλλυ Μπαντ είναι από τα έργα που γεννά η εσωστρέφεια. Έχοντας εγκαταλείψει τη ζωή του επαγγελματία συγγραφέα και περιφρονημένος επί χρόνια, ένας ταπεινός τελωνειακός υπάλληλος, αφού δει τα αντίτυπα του μεγάλου επικού του ποιήματος Κλαρέλ να καίγονται μετά την ολοσχερή εμπορική του αποτυχία, ο Μέλβιλ ασχολείται τα τελευταία δύο χρόνια της ζωής του με αυτή τη νουβέλα, που εντέλει δημοσιεύτηκε το 1924, τριάντα τρία χρόνια μετά τον θάνατό του.

η συνέχεια στην έντυπη λεύγα

Χρήστος Μπουκάλας: Λύσεις, θέλουμε λύσεις!

Ο Φόρος στους ρακοσυλλέκτες του Κωνσταντίνου Πουλή (ThePressProject 2013) αποτελεί ένα χρονικό της ελληνικής κοινωνίας στην παρούσα κρίση. Απ’ όσο γνωρίζω, είναι όχι μόνο η πιο διαυγής και ευαίσθητη, αλλά μάλλον και η πιο πλήρης. Το επιτυγχάνει αυτό μέσα από συνεπή ψηλάφηση των πτυχών και συμπτωμάτων της κρίσης, και τη συζήτησή τους, ενημερωμένη από εντυπωσιακή πληθώρα πηγών. Κοντολογίς, το καταναλωτικό λαϊφστάιλ, η κτηνωδία του Βενιζέλου, το ζήτημα της πολιτικής ευθύνης ή η ιδεολογική κατίσχυση του ρατσισμού, συζητιούνται μέσα από πρίσματα που αντλούνται από τους τραγικούς ως την Άρεντ και από το ρεμπέτικο ως τον Όσκαρ Ουάιλντ.

η συνέχεια στην έντυπη λεύγα

Στέφανος Βαμιεδάκης: Η εκδίκηση της γυφτιάς

Τελικά η συνταγή είναι απλή: φτιάχνεις ένα κακομούτσουνο καρτουνίστικο σκίτσο ενός τυπά με μουστάκι και γυαλιά (κάτι μεταξύ Ιταλού μαφιόζου και ψιλικατζή από τα Σεπόλια), σκαρφίζεσαι ένα όνομα που παραπέμπει σε αντίστοιχα δυτικοευρωπαϊκά, σχεδιάζεις ένα ποπ παιχνιδιάρικο περιβάλλον και έτοιμη η επιχείρηση. Τι πουλάς; Μα φυσικά καφέ.

η συνέχεια στην έντυπη λεύγα

Νίκος Τσιβίκης: Ο χερ Χίτλερ μαρξιστής

Ολοένα και πιο συχνά τους τελευταίους μήνες, ως αντίδραση στη θεωρία των δύο άκρων, εμφανίζονται κείμενα που αναζητούν τη γενεαλογία της θεωρητικής αυτής δημιουργίας στην εποχή του Μεσοπολέμου. Πέρα όμως από τις επισφαλείς αναλογίες στο θεωρητικό σχήμα, πιο ενδιαφέρουσες μοιάζουν οι αναλογίες στις τεχνικές παραχάραξης της πραγματικότητας, προπαγάνδας και χειραγώγησης της κοινής γνώμης από τα αστικά μέσα ενημέρωσης του δυτικού μπλοκ. Το 1938 το αμερικανικό περιοδικό Time ανακηρύσσει τον καγκελάριο Χίτλερ «Πρόσωπο της Χρονιάς».

η συνέχεια στην έντυπη λεύγα

Δημοσθένης Παπαμάρκος: Ήρθε ο καιρός να φύγουμε

Ποια; Αυτή που ’βαλε τα τσιγάρα στην τσέπη του μακαρίτη; Αυτή είναι η θεια-Ανθή. H χήρα που λέμε. Α, νόμιζα που την ήξερες. Όχι, όχι. Δεν τον είχε σόι.

Έλα πιο δώθε μη μας ακούνε. Με την θεια-Ανθή που λες, είχανε ιστορία. Μου τα ’χε πει ο μακαρίτης. Ήμανε μικρότερος απ’ αυτόνα, αλλά κάναμε πολλή παρέα έναν καιρό. Προτού να φύγω να πάω στη Θήβα. «Είσαι ίδιος ο πατέρας σ’», μου ’λεγε, «γι’ αυτό σε αγαπάω πολύ, ρε παιδί». Είχα, να πούμε, γυρίσει ένα απόγεμα και θυμάμαι δεν είχα προφτάσει καλά-καλά να κατεβού απ’ τ’ αμάξι και περνούσε και μου λέει, «άσ’ τα κι έλα να πιούμε ένα ουζάκι». Ήμανε μόλις απ’ το ταξίδι. Tου λέω, ρε Κυριακούλη, να πάω να ειπού ένα γεια στη μάνα μ’ κι έρχομαι. «Άσ’ τη μάνα σ’», μου λέει. «Η μάνα πάντα περιμένει. Έλα, πάμε». Καθόμασταν, το θυμάμαι σαν τώρα, στου γερο-Χρήστο, δεν θυμάμαι αν το πρόλαβες εσύ. Κει που ’ναι τώρα το ταχυδρομείο.Τέλος πάντων. Καθόμαστε που λες και τα συζητάγαμε και του λέω, έδωσα λόγο Κυριακούλη. «Άιντε επιτέλους, ρε μπαγάσα», μου λέει, «γεροντοπαλίκαρο κόντεψες. Και με ποιανού να ’χουμε το καλό ερώτημα»; Ξένη, του λέω, απ’ τη Θήβα. Πού να την ξέρεις. Θα τη φέρω όμως, του λέω, τ’ Αϊ-Λιος να τηνε δείτε κιόλας. Με κοιτάει. Μου λέει, «ξένη ε»; Γιατί, ρε, του το ’πα έτσι στα γελαστά, είχες κάνα κορίτσ’ στο χωριό τόσον καιρό να μου δώσεις και δε μου το ’χες πει; Δε μιλάει, δε λαλάει. Ρε Κυριάκο, ρε καλέ μου, ρε χρυσέ μου; Τι έπαθες; Τίποτα. Με κοιτάει και μιλιά. Φοβήθκα, λέω πάει, καρδιά, μου ’μεινε σέκος. Του πιάνω το χέρι, το σφίγγω, παγωμένο. Ώπα. Με ζώσανε τα φίδια».

η συνέχεια στην έντυπη λεύγα

Ερνστ Μπλοχ: O σκύμνος ως Δαβίδ

Στην έντυπη λεύγα που κυκλοφορεί δημοσιεύσαμε εκ παραδρομής μια προγενέστερη εκδοχή της μετάφρασης. Αναρτούμε εδώ την τελική μορφή του κειμένου και την παραπομπή που παραλείψαμε, και ζητάμε συγγνώμη από τον μεταφραστή για το λάθος.

Πρέπει να μαζευτείς, λένε. Προπάντων όταν τα πράγματα ζορίζουν και δεν είναι παίξε-γέλασε. Το πιο συνηθισμένο είναι ο αδύναμος άνθρωπος να γίνεται τότε ακόμη πιο μικρός απ’ ό,τι ήδη είναι, προκειμένου να περάσει απαρατήρητος. Καλύτερο ακούγεται ασφαλώς το εξής: αν θες ν’ αντέξεις, συγκέντρωσε τις δυνάμεις σου και μη σκορπίζεσαι. Σίγουρα κι αυτό μπορεί να πάει στραβά, όπως για παράδειγμα με τη σταθερή σταγόνα, όταν δεν πέφτει τόσο πια σταθερά ώστε να φάει την πέτρα. Θα μπορούσε κιόλας να θέλει κάτι άλλο από το να παραμείνει σταγόνα, φρόνιμα και επιμελώς.

Μιχαήλ Ζόσενκο: Καλοκαιρινή ανάπαυλα

Φυσικά το να αποκτήσεις δικό σου ιδιόκτητο διαμερισματάκι είναι, όπως και να το κάνουμε, κάπως μικροαστικό.

Πρέπει κανείς να ζει αδελφικά, μέσα στην οικογένεια της κολεκτίβας και να μην κλειδώνεται στον πύργο του.

Πρέπει κανείς να ζει σε κοινοτικό διαμέρισμα. Εκεί όλα είναι εύκολα. Έχεις κάποιον να συζητήσεις. Να συμβουλευτείς. Να τσακωθείς.

η συνέχεια στην έντυπη λεύγα