Ε, μα, βλέπεις λοιπόν που δεν ξέρεις να τρως; Κάτσε να σε διατάξω να μαθαίνεις. Βλέπεις; Αυτά ’δω να διαλέγεις. Τα μικρά, τα μαύρα. Αυτά είναι τα πιο ωραία. Τα μπουκουμπάρδια. Αυτά είναι γλυκά άλλο πράμα. Όταν ήμασταν μικροί εμείς όλο αυτά κυνηγάγαμε. Άμα είχε καμιά συκιά αδέσποτη, τη γυρνούσαμε γύρω-γύρω όλο το καλοκαίρι πότε θα γινώσουνε τα σύκα να πάμε να κόψουμε πρώτοι. Γινόταν χαμός. Μην κοιτάς τώρα που τα ’χετε όλα πλούσια τα ελέη. Τότες δεν ήταν όπως τώρα που λες θέλω να φάω γλυκό και πας και παίρνεις μια πάστα. Εμείς αυτά είχαμε για γλυκό. Και δεν τα ’βρισκες κιόλας. Άμα είχες συκιά τη φύλαες, γιατί μετά δεν είχε. Τώρα φορτωμένα είναι και τ’ αφήνουνε και σαπίζουνε, γιατί τους έρχεται βάρος να πάνε να τα μαζέψουνε. Δεν είχε να πας στη λαϊκή να πεις δώμε ένα κιλό απ’ αυτό, δώμε ένα κιλό απ’ τ’ άλλο. Όχι. Ο κόσμος πείναγε, κοίταγε να πάει να πάρει φαΐ να περάσει. Τώρα ό,τι τραβάει η ψυχή σου το βρίσκεις. Τι τα θες; Αλλιώς μεγαλώσαμε εμείς.
Η συνέχεια στην έντυπη λεύγα που μπορείτε να βρείτε σε βιβλιοπωλεία ή να γίνετε συνδρομητές στην ιστοσελίδα: www.levga.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου