Το κενό που δημιουργεί η προϊούσα κατάρρευση του «κοινωνικού κράτους» στη θαυμαστή περίπτωση της Ελλάδας οδηγεί σε μετατοπίσεις και ανασημασιοδοτήσεις μιας σειράς λειτουργιών και δράσεων που σχετίστηκαν ιστορικά με αυτό. Το κενό αυτό δεν καλύπτεται, γιατί παρά τη διαδεδομένη αντίληψη περί απέχθειας της Φύσης για το «κενό», δεν συμβαίνει απαραίτητα το ίδιο στο κοινωνικό πεδίο. Ο δημόσιος τομέας, νόθο παιδί της Μεταπολίτευσης και της σοσιαλμανίας, συρρικνώνεται γιατί είναι δαπανηρός, αντιπαραγωγικός, αναποτελεσματικός, εκφυλισμένος, συντεχνιακός. Κύριο θύμα των νέων επιτακτικών δημοσιονομικών προτεραιοτήτων, η λεγόμενη κοινωνική πρόνοια αλλάζει χαρακτήρα και φορείς, ενώ το ίδιο φαίνεται να συμβαίνει και στην περίπτωση της εκπαίδευσης.
η συνέχεια στην έντυπη λεύγα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου