Είναι ένα ισχυρό αντεπιχείρημα στη δημοφιλέστερη ελληνική κοινοτοπία των τελευταίων ετών, ότι «Μεταπολίτευση τέλος»: αν όντως τέλειωσε, τότε πώς και συνεχίζει να παρέχει τα οργανωτικά και ιδεολογικά μοντέλα του σήμερα, και μάλιστα παρουσιασμένα συχνά-πυκνά ως «πρωτοποριακές» προτάσεις εξόδου από την κρίση (την ύφεση, την ανεργία, την παρακμή του πολιτικού συστήματος, την «ξενοκρατία»); Εμμονή στην ιδιάζουσα καθυστέρηση της χώρας, ίσως σπεύσει να αντιτάξει η χορεία των καθεστωτικών μεταρρυθμιστών της Ψωροκώσταινας· τότε, όμως, πώς και (φαίνεται να) «ψαρώνουν» με κάτι τέτοια απολιθώματα του μεταπολιτευτικού ελληνικού παρελθόντος ποικίλοι διεθνείς μεταρρυθμιστές του καπιταλιστικού παρόντος, από αυτούς που συνηθίζουν να προβάλλουν τον εαυτό τους ως πρότυπο ήπιας προσαρμογής για παραστρατημένα PIGS; Μπαίνει κανείς στον πειρασμό να σκεφτεί, μισοαστεία-μισοσοβαρά, ότι το φερόμενο ως όνειδος κρατισμού, λαϊκισμού, διαφθοράς και πελατειακών σχέσεων της ελληνικής Μεταπολίτευσης φαντάζει σήμερα ελπιδοφόρα πρόταση για ένα βιώσιμο καπιταλιστικό μέλλον διεθνώς, λες και ήρθε ξαφνικά ο κόσμος ανάποδα και οι άξεστοι ιθαγενείς βάζουν πλέον τα (ιδεολογικά) γυαλιά στους πολιτισμένους Δυτικούς. Θα έμπαινε κανείς στον πειρασμό να κάνει κι άλλο ένα άλμα πίστης στον υπαρκτό σουρεαλισμό και να ξεστομίσει ότι μπορεί εντέλει να μην ήταν και τόσο κακή η Μεταπολίτευσή μας, αν βέβαια δεν ήταν ακατανίκητη η ρεαλιστική παρόρμηση να αποδεχτεί το μοιραίο: ότι ο διεθνής καπιταλισμός έχει χάσει κάθε μπούσουλα αναφορικά με την ίδια τη μελλοντική του ύπαρξη και ψάχνει να πιαστεί από κάθε διαθέσιμο παρακατιανό της ιστορίας του.
η συνέχεια στην έντυπη λεύγα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου