«[Δεν έχουμε] την πολυτέλεια να στερούμαστε τις ικανότητες, τις ιδέες και την παρουσία στο πολιτικό προσκήνιο ενός ανθρώπου μοναδικής ευθύτητας, ενός σπάνιου πολιτικού ταλέντου».
Η υμνητική, σε βαθμό που θυμίζει σοφιστικέ ανάλυση αθλητικής εφημερίδας, κατακλείδα του κειμένου του καθηγητή Νίκου Αλιβιζάτου αναφέρεται στον Στέφανο Μάνο. Θα μπορούσε να εκληφθεί ως ειρωνεία· αν μη τι άλλο, το «σπάνιο πολιτικό ταλέντο» εκλέχτηκε για πρώτη φορά βουλευτής το 1977 , το 2007 συμπλήρωσε τριάντα χρόνια αδιάλειπτης βουλευτικής παρουσίας και σήμερα αισίως έχει ξεπεράσει τα εβδομήντα. Δεν είναι όμως. Το εν λόγω δημοσίευμα εγγράφεται στην αξιοσημείωτη πύκνωση των αναφορών στον Στέφανο Μάνο και στις ιδεολογικές του θέσεις το τελευταίο τετράμηνο – χοντρικά, από όταν η οριστική δύση της κυβέρνησης Παπανδρέου έχει εγκαινιάσει ποικίλες, αλληλοδιαπλεκόμενες και συχνά αντιφατικές διεργασίες. Υπερκομματικές εκδηλώσεις όπου περισσεύει ο προβληματισμός για τα πεπερασμένα όρια της υπάρχουσας διάταξης των πολιτικών δυνάμεων, περιφερειακά φόρουμ και εφήμερες πρωτοβουλίες –κατά τις παλιές καλές συνήθειες της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς της «πρωτοβουλίας για τη συγκρότηση μιας πρωτοβουλίας»–, παρεμβάσεις εφημερίδων και αρθρογράφων, εκκλήσεις για την κρισιμότητα των στιγμών και την ανάγκη υπέρβασης των αγκυλώσεων του παρελθόντος, σκιαγραφούν το πλαίσιο αυτών των διεργασιών. Πρόκειται για μία ενδιαφέρουσα κινητικότητα στις παρυφές του επίσημου πολιτικού συστήματος, αλλά στο επίκεντρο εκδοτικών και ιδεολογικών μηχανισμών.
η συνέχεια στην έντυπη λεύγα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου