Λεύγα 06

19.994 λεύγες υπό τη θάλασσα, αρκετά κοντά ακόμα στον βυθό της λογικής, όχι πολύ μακριά όμως από την επιφάνεια του ρεαλισμού.

Επιχειρηματικότητα παντού, δεξιά, αριστερά, στο κέντρο – ακόμα και στην καρδιά της επισφάλειας ή της ανεργίας. Φαντάσματα του χτες σε αγγίζουν σήμερα με «καθαρά χέρια»• οι απεργίες πλατειάζουν, οι πλατείες απεργούν, ενώ οι φάμπρικες χάνονται από γύρω σου για να επανακάμψουν μέσα σου. Το έθνος πάει να γίνει η τάξη των ημερών, αλλά εσύ δεν παύεις ν’ αναζητάς την εθνικότητά σου στην τάξη σου. Οι ιστορικοί περιπλανώνται στον χρόνο, αγνοώντας ότι ο χρόνος λατρεύει να παραπλανά τους ιστορικούς. Ένας σκηνοθέτης φεύγει, ενώ η σκηνοθεσία του παραμένει άθικτη, για καλό ή για κακό. Ένας άλλος σκηνοθέτης συνεχίζει να μετρά αμαρτήματα προς θάνατο, και οι γνωστοί άγνωστοι γραφιάδες μιλούν επιτέλους για τον έντυπο εαυτό τους. Έλληνες και φιλέλληνες διχάζονται. Η ιδιώτευση περνά στη σφαίρα του φανταστικού παρόντος – φονεύοντας το πραγματικό παρελθόν της. Οι Ηγεμόνες χαίρονται την άνοιξη, αλλά οι Διάβολοι και οι Τρελοί χοροπηδάνε όλο τον χρόνο.

Διαβάστε από τη λεύγα 6:

Κώστας Σπαθαράκης, Δεκανίκια για τη δημοκρατία [πλήρες κείμενο]

Βιβή Αντωνογιάννη & Ιουλία Δημητρίου, Για την Ελλάδα, ρε γαμώτο! —
Το brand(y)ing, οι Ted(εξ), το όραμα [πλήρες κείμενο]

Η λεύγα μετράει αποστάσεις κάθε δίμηνο.

Τα περιεχόμενα του πιο πρόσφατου τεύχους (και ολόκληρα προηγούμενα τεύχη) στο levga.gr· η πιο πρόσφατη λεύγα στα βιβλιοπωλεία*, στους διακινητές της και στο levgamag@gmail.com, όπου και συμβολές, συμβουλές, συνεργασίες και διαφωνίες. 

* Αθήνα & Προάστια: Αλφειός, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, Εκτός των Τειχών, Εναλλακτικό Βιβλιοπωλείο, Ναυτίλος, Πολιτεία, Πρωτοπορία, Γράμματα και Λέξεις (Αγ. Δημήτριος) | Βόλος: Παιδεία, Subway | Δράμα: Ειρμός | Θεσσαλονίκη: Κεντρί | Ιωάννινα: Αναγνώστης, Παιδεία | Καρδίτσα: Παιδεία | Λάρισα: Παιδεία | Πάτρα: Πρωτοπορία | Πειραιάς: Τσαμαντάκης | Πρέβεζα: Περίπτερο (έναντι ΟΤΕ) | Ρέθυμνο: Πλαίσιο | Τρίπολη: Ώρα | Χανιά: Το Βιβλίο

Λεύγα 06: Περιεχόμενα

Νίκος Τσιβίκης, Λογική και ρεαλισμός

πρώτες ύλες
Βιβή Αντωνογιάννη, Ιουλία Δημητρίου, Για την Ελλάδα, ρε γαμώτο! — Το brand(y)ing, οι Ted(εξ), το όραμα [πλήρες κείμενο]
Γιώργος Καράμπελας, «Κάντο μόνος σου» (ή «σε φάση start-up»): Αυτοδιαχείριση και εναλλακτική επιχειρηματικότητα
[Παράρτημα], Ο αυτοεπιχειρηματίας
Κωστής Καρπόζηλος, Κάτι τρέχει με τους Μάνους
Όλγα Καρυώτη, Γενική Πλατεία
Robert Spittlehouse, Post-Industrial Anaesthesia

κοντραπούντο
Το έθνος, η τάξη και το «καθαρό μέτωπο» της αριστεράς

αναλώσιμα
Δημήτρης Κουσουρής, Η ιστορική αναλογία ως υπεκφυγή;
Κώστας Σπαθαράκης, Δεκανίκια για τη δημοκρατία [πλήρες κείμενο]
Κώστας Περούλης, Θόδωρος Αγγελόπουλος: «ήττες» και «ηγεμονίες» ή η αριστερά ως ανθρωπισμός
Γιάννης Βογιατζής, Σημειώσεις για μια παράσταση
Κώστας Σπαθαράκης, Εντυπώσεις

σκραπ
Ελένη Κυραμαργιού, Paris debout Athènes c’est bientôt nous!
Αλέκος Λούντζης, Σάι-φάι. Στιγμιότυπο έκτο: Ένα δεύτερο
Ελένη Φαμελιάδου-Νάκου, Αυτοψία του χώρου του συμβάντος
Γιώργος Μανουσέλης, Ψιλή κουβέντα

λεύγα 6

(Μάρτιος-Απρίλιος 2012)

Φωτογραφίες: Αχιλλέας Βογιατζής, Βασίλης Κουτσούκος

Σχέδιο εξωφύλλου: Γιώργος Μανουσέλης

Σκίτσα: Γιώργος Μανουσέλης

Γραφιστική επιμέλεια: Γιώργος Ματθιόπουλος

Λεύγα 06: Εξώφυλλο

Λεύγα 06 - Πλησιάζει...

Η έκτη λεύγα θα αρχίσει να διανύεται την Παρασκευή 16 Μαρτίου.

Μέχρι τότε... διαβάστε ολόκληρο το 4ο τεύχος της λεύγας online!

Εκδήλωση: Νέα εγχειρήματα αντιμέτωπα με παλιά ερωτήματα [Σάββατο 24/3, Belleville sin Patron, Θεσ/νίκη]

Ένα περιοδικό, μία γωνιά του κυβερνοχώρου και ένας εναλλακτικός πόλος ενημέρωσης συζητούν

Νέα εγχειρήματα αντιμέτωπα με παλιά ερωτήματα

Λευτέρης Αρβανίτης, www.alterthess.gr
Κωστής Καρπόζηλος, Λεύγα
Γιώργος Μαριάς, www.ilesxi.wordpress.com

Σάββατο, 24 Μαρτίου, 18:00

στο Καφέ-Bar-Βιβλιοπωλείο "Belleville sin Patron"

Φιλίππου 80-82, Θεσσαλονίκη

Νίκος Τσιβίκης: Λογική και ρεαλισμός

Στο σπίτι του δεν διάβαζαν βιβλία· παρά μόνο όταν έπρεπε. Έτσι, και με το ζόρι, διάβασε μικρός τον Μεγάλο Περίπατο του Πέτρου της Άλκης Ζέη. Δεν ήταν αριστεροί, δεν κατάλαβε πολλά, πάντως όχι λιγότερα απ’ όσα έλεγε το βιβλίο. Για χρόνια το εφηβικό μυαλό δυστυχούσε με την ιδέα ότι δεν θα έχει ποτέ την ευκαιρία να ζήσει την εποχή που όλα αλλάζουν, την εποχή που όλα είναι δύσκολα, αλλά και που ό,τι πράττεις βαραίνει δυο φορές περισσότερο, όπως το μολύβι με τον χαλκό. Η ζωή έχει άλλη αξία όταν αυτή τη ζεις για να γεννήσεις το καινούργιο, για να χτίσεις τον κόσμο όπως θα έπρεπε να είναι και όχι όπως τον κατάντησε το άδικο.

Βιβή Αντωνογιάννη - Ιουλία Δημητρίου: Για την Ελλάδα, ρε γαμώτο! Το brand(y)ing, οι Ted(εξ), το όραμα

Όσο η χώρα «βυθίζεται στην κρίση» και ο κοινωνικός χρόνος επιταχύνεται (ενώ καταρρέουν παταγωδώς οι σταθερές, τα στεγανά και οι πεπατημένες του παρελθόντος), τόσο η κοινωνία αναζητά μετά μανίας απαντήσεις από «σοφούς», «ειδικούς» και «φωτισμένους ανθρώπους». Και ενώ, μας λένε, τα παλιά όρια αριστεράς-δεξιάς έχουν πια πάψει να υφίστανται, στη δημόσια σφαίρα μοιάζει να έχει συντελεστεί μια de facto επανενεργοποίηση των παλιών διαχωρισμών. Η αριστερά προσφεύγει στις παγκόσμιες διανοητικές αυθεντίες του «ριζοσπαστικού» λόγου, στους απανταχού (Δυτικούς) πεφωτισμένους στοχαστές που έρχονται στη χώρα κομίζοντας τα κλειδιά για την κατανόηση του παρόντος. Όλοι αυτοί (οι Ζίζεκ και οι Χαρντ και οι Μπαντιού) καλούνται να μας πουν «τι είναι αυτό που κάνουμε», δηλαδή «τι είμαστε», που πάντοτε ξεκινάει από μια αναδίφηση του πρόσφατου ελληνικού παρελθόντος και καταλήγει σε βαθυστόχαστες αναλύσεις για το (αιώνιο) παρόν μας: τι κάνουμε στις πλατείες και τους δρόμους, τι κάνουμε στις απεργίες και τις διαδηλώσεις, τι κάνουμε με την τρόικα, τα μνημόνια, την κρίση. Από την άλλη, ως εάν τα στρατόπεδα να έχουν χωρίσει αντανακλαστικά και σιωπηρά τον δημόσιο λόγο, η δεξιά προσφεύγει στους δικούς της γκουρού, στις δικές της «αυθεντίες», στους πρωτοπόρους εκπροσώπους της (επιχειρηματικής) ευδαιμονίας. Εκείνοι δεν έχουν ούτε χρόνο ούτε κέφι να ασχοληθούν με το παρόν ή το παρελθόν, what’s done is done. Οι ειδικοί της νέας επιχειρηματικότητας καλούνται να μας πουν «τι να κάνουμε», με ποιο τρόπο να «βγούμε από την κρίση», πώς να «την κάνουμε ευκαιρία», πώς να αρχίσουμε την «ανοικοδόμηση» της χώρας και τη «σωτηρία της πατρίδας».

Γιώργος Καράμπελας: «Κάντο μόνος σου» (ή «σε φάση start-up»), Αυτοδιαχείριση και εναλλακτική επιχειρηματικότητα

Είναι ένα ισχυρό αντεπιχείρημα στη δημοφιλέστερη ελληνική κοινοτοπία των τελευταίων ετών, ότι «Μεταπολίτευση τέλος»: αν όντως τέλειωσε, τότε πώς και συνεχίζει να παρέχει τα οργανωτικά και ιδεολογικά μοντέλα του σήμερα, και μάλιστα παρουσιασμένα συχνά-πυκνά ως «πρωτοποριακές» προτάσεις εξόδου από την κρίση (την ύφεση, την ανεργία, την παρακμή του πολιτικού συστήματος, την «ξενοκρατία»); Εμμονή στην ιδιάζουσα καθυστέρηση της χώρας, ίσως σπεύσει να αντιτάξει η χορεία των καθεστωτικών μεταρρυθμιστών της Ψωροκώσταινας· τότε, όμως, πώς και (φαίνεται να) «ψαρώνουν» με κάτι τέτοια απολιθώματα του μεταπολιτευτικού ελληνικού παρελθόντος ποικίλοι διεθνείς μεταρρυθμιστές του καπιταλιστικού παρόντος, από αυτούς που συνηθίζουν να προβάλλουν τον εαυτό τους ως πρότυπο ήπιας προσαρμογής για παραστρατημένα PIGS; Μπαίνει κανείς στον πειρασμό να σκεφτεί, μισοαστεία-μισοσοβαρά, ότι το φερόμενο ως όνειδος κρατισμού, λαϊκισμού, διαφθοράς και πελατειακών σχέσεων της ελληνικής Μεταπολίτευσης φαντάζει σήμερα ελπιδοφόρα πρόταση για ένα βιώσιμο καπιταλιστικό μέλλον διεθνώς, λες και ήρθε ξαφνικά ο κόσμος ανάποδα και οι άξεστοι ιθαγενείς βάζουν πλέον τα (ιδεολογικά) γυαλιά στους πολιτισμένους Δυτικούς. Θα έμπαινε κανείς στον πειρασμό να κάνει κι άλλο ένα άλμα πίστης στον υπαρκτό σουρεαλισμό και να ξεστομίσει ότι μπορεί εντέλει να μην ήταν και τόσο κακή η Μεταπολίτευσή μας, αν βέβαια δεν ήταν ακατανίκητη η ρεαλιστική παρόρμηση να αποδεχτεί το μοιραίο: ότι ο διεθνής καπιταλισμός έχει χάσει κάθε μπούσουλα αναφορικά με την ίδια τη μελλοντική του ύπαρξη και ψάχνει να πιαστεί από κάθε διαθέσιμο παρακατιανό της ιστορίας του.

η συνέχεια στην έντυπη λεύγα

Ο αυτοεπιχειρηματίας

Η κοινωνική εργασία είναι ο τόπος εκτύλιξης μιας υβριδικής παραγωγικής υποκειμενικότητας η οποία δανείζεται αξίες (αυτονομία, δημιουργικότητα, αντιεμπορευματικότητα, κινητικότητα, άνθιση του εαυτού) που αντιστέκονται ιστορικά στις πιο συντηρητικές όψεις της μισθωτής εργασίας, συγχρόνως όμως έχει ενσωματώσει στην ίδια τη ζωή τον κόσμο της επιχείρησης και τις ποικίλες προσταγές του: παραγωγικότητα, προσαρμοστικότητα, συσσώρευση κεφαλαίου-δεξιοτήτων. Η μορφή που την ενσαρκώνει είναι ο αυτοεπιχειρηματίας. Μια τέτοια μορφή, ωστόσο, απαιτεί για την ανάπτυξή της μια επέκταση του κοινωνικού μισθού, κι επομένως τη διατήρηση σημαντικού περιθωρίου αυτονομίας απέναντι στη μισθωτή εργασία. Δεν είναι λοιπόν, μονοσήμαντα, ο μετασχηματισμός των ευρισκόμενων υπό εκμετάλλευση σε ατομικούς επιχειρηματίες, αλλά επίσης η εξασθένιση του μοντέλου της επιχείρησης και των ιεραρχικών δομών στις εργασιακές σχέσεις.

η συνέχεια στην έντυπη λεύγα

Κωστής Καρπόζηλος: Κάτι τρέχει με τους Μάνους

«[Δεν έχουμε] την πολυτέλεια να στερούμαστε τις ικανότητες, τις ιδέες και την παρουσία στο πολιτικό προσκήνιο ενός ανθρώπου μοναδικής ευθύτητας, ενός σπάνιου πολιτικού ταλέντου».

Η υμνητική, σε βαθμό που θυμίζει σοφιστικέ ανάλυση αθλητικής εφημερίδας, κατακλείδα του κειμένου του καθηγητή Νίκου Αλιβιζάτου αναφέρεται στον Στέφανο Μάνο. Θα μπορούσε να εκληφθεί ως ειρωνεία· αν μη τι άλλο, το «σπάνιο πολιτικό ταλέντο» εκλέχτηκε για πρώτη φορά βουλευτής το 1977 , το 2007 συμπλήρωσε τριάντα χρόνια αδιάλειπτης βουλευτικής παρουσίας και σήμερα αισίως έχει ξεπεράσει τα εβδομήντα. Δεν είναι όμως. Το εν λόγω δημοσίευμα εγγράφεται στην αξιοσημείωτη πύκνωση των αναφορών στον Στέφανο Μάνο και στις ιδεολογικές του θέσεις το τελευταίο τετράμηνο – χοντρικά, από όταν η οριστική δύση της κυβέρνησης Παπανδρέου έχει εγκαινιάσει ποικίλες, αλληλοδιαπλεκόμενες και συχνά αντιφατικές διεργασίες. Υπερκομματικές εκδηλώσεις όπου περισσεύει ο προβληματισμός για τα πεπερασμένα όρια της υπάρχουσας διάταξης των πολιτικών δυνάμεων, περιφερειακά φόρουμ και εφήμερες πρωτοβουλίες –κατά τις παλιές καλές συνήθειες της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς της «πρωτοβουλίας για τη συγκρότηση μιας πρωτοβουλίας»–, παρεμβάσεις εφημερίδων και αρθρογράφων, εκκλήσεις για την κρισιμότητα των στιγμών και την ανάγκη υπέρβασης των αγκυλώσεων του παρελθόντος, σκιαγραφούν το πλαίσιο αυτών των διεργασιών. Πρόκειται για μία ενδιαφέρουσα κινητικότητα στις παρυφές του επίσημου πολιτικού συστήματος, αλλά στο επίκεντρο εκδοτικών και ιδεολογικών μηχανισμών.

η συνέχεια στην έντυπη λεύγα

Όλγα Καρυώτη: Γενική Πλατεία

Η απόφαση της ΓΣΕΕ για ξαφνική γενική απεργία την Τρίτη 7 Φλεβάρη, ενόψει ψήφισης στη Βουλή του Μνημονίου 2, λίγο καιρό μετά τον «κοινωνικό διάλογο» με τις εργοδοτικές οργανώσεις, βρήκε τους ταξικούς αγωνιστές κάπως απροετοίμαστους, συνηθισμένοι όπως είναι σε γενικές απεργίες που ανακοινώνονται ακόμα και δυο μήνες νωρίτερα. Το ΠΑΜΕ, ενώ αρχικά είχε επιχειρήσει να στρώσει το πεδίο για γενική απεργία την Πέμπτη 9 Φλεβάρη, είχε ήδη επιδείξει σημάδια υπαναχώρησης πριν την κήρυξη της απεργίας της Τρίτης, έχοντας αντιληφθεί είτε τις αρνητικές διαθέσεις των εργαζόμενων είτε τις προθέσεις του Παναγόπουλου. Μια μέρα πριν την κήρυξη της γενικής απεργίας της Τρίτης, ο Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων –ένα εγχείρημα που, ενώ ξεκίνησε με ενθουσιασμό από το 2009, αντί να ισχυροποιηθεί μέσα από την όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων έχει πλέον περιοριστεί κυρίως στους συνδικαλιστές των συνιστωσών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ακολουθώντας την πεπατημένη των σωματείων-εκλογικών τερέν στην Ελλάδα– συνεδρίαζε στο Πολυτεχνείο. Εκεί, ένα ισχυρό ρεύμα νοσταλγίας της καλοκαιρινής πλατείας Συντάγματος φάνηκε να επενδύει περισσότερο στις λαϊκές συνελεύσεις των γειτονιών και λιγότερο στους εργαζόμενους και τα σωματεία τους. Η γενική απεργία στην πράξη ερχόταν σε δεύτερη μοίρα σε σχέση με τη διάθεση για διοργάνωση απογευματινών συγκεντρώσεων και την προσπάθεια για αναβίωση της μυθικής εκείνης πλατείας που λειτουργούσε ως ένα παράδοξο διαταξικό κέντρο αγώνα για την ανατροφοδότηση του αγωνιστικού φρονήματος των πάσης φύσεως αγανακτισμένων.

η συνέχεια στην έντυπη λεύγα

Κοντραπούντο: Το έθνος, η τάξη και το «καθαρό μέτωπο» της αριστεράς

Η στήλη Κοντραπούντο φιλοξενεί στο ανά χείρας τεύχος μια συζήτηση για το ζήτημα της αναβίωσης και της εκ νέου πολιτικής πρόταξης της έννοιας «έθνος», στο πλαίσιο των αριστερών στρατηγικών εξόδου από την κρίση. Η Λεύγα επιλέγει να διατηρήσει την ανωνυμία των συντακτών αυτής της στήλης, θεωρώντας ότι, με τον τρόπο αυτό, στα επιχειρήματα που εκτίθενται ο αναγνώστης μπορεί να συναντηθεί ή και να συγκρουστεί γονιμότερα, όχι με άτομα-φορείς προσωπικών γνωμών, αλλά με απόψεις καθ’ αυτές, που αποτελούν, όπως πιστεύουμε, τμήματα ενός αναγνωρίσιμου, ευρύτερου προβληματισμού πάνω στο θέμα.

η συνέχεια στην έντυπη λεύγα

Δημήτρης Κουσουρής: Η ιστορική αναλογία ως υπεκφυγή;

Ο κίνδυνος των καταχρήσεων, τόσο στην ιστορική 

γραφή όσο και στην πολιτική, εμφανίζεται όταν οι αναλογίες 

χρησιμοποιούνται για να σπείρουν την ανησυχία,

να πείσουν, να παροτρύνουν, να συκοφαντήσουν ή να

δοξάσουν, κι όχι για να προσανατολίσουν, να διασαφηνίσουν, 

να παρακινήσουν τον κριτικό στοχασμό. ^[1]

Μολονότι το μοντέλο της ιστορίας ως magistra vitae –παραδειγματικής αφήγησης που καθοδηγεί τις πράξεις μας στο παρόν και στο μέλλον– εγκαταλείφθηκε στους καιρούς των βίαιων μετασχηματισμών και των κοινωνικών επαναστάσεων που συνόδευσαν τον θρίαμβο του καπιταλισμού, η κατανόηση του παρόντος μέσα από τις ιστορικές αναλογίες παρέμεινε χρηστική, στον βαθμό που αυτές μας παρέχουν μιαν αναγκαία απόσταση και προοπτική «ούτως ώστε τα προβλήματα οποιασδήποτε χώρας να γίνονται αντιληπτά παράλληλα και σε σχέση με τις παγκόσμιες ιστορικές εξελίξεις, ως μέρος της παγκόσμιας ιστορίας».

Κώστας Σπαθαράκης: Δεκανίκια για τη δημοκρατία

Η ανάπηρη δημοκρατία, η ασθενική δημοκρατία, η άτυχη δημοκρατία· η Βαϊμάρη παραμένει το αδιαμφισβήτητο σύμβολο της δυνατότητας της δημοκρατίας να αυτοκτονήσει, να αυτοκαταργηθεί, να παραδοθεί δημοκρατικότατα στις ορδές του φασισμού, να επιτρέψει τον σταδιακό εκφασισμό πρώτα της κοινωνικής και έπειτα της πολιτικής ζωής. Παραμένει το τυφλό σημείο των σχέσεων δημοκρατίας και καπιταλιστικής κρίσης, γεμάτο υπερβολές και αντιφάσεις: από την ακρότητα των εξπρεσσιονιστών, μέχρι τη γοητεία του Καρλ Σμιτ στην αριστερή σκέψη, από την πρώτη μορφή ενός κράτους πρόνοιας με το επίδομα ανεργίας, μέχρι τις οδομαχίες κομμουνιστών και ναζί έξω από τα καμπαρέ του μεσοπολεμικού Βερολίνου, η Βαϊμάρη λειτούργησε μετά τον πόλεμο ως ανάμνηση μιας φευγαλέας αλλά σημαντικής στιγμής, ενός πολιτικού και κοινωνικού μορφώματος που κατέρρευσε δίνοντας τη θέση του στο χάος.

Κώστας Περούλης: Θόδωρος Αγγελόπουλος: «ήττες» και «ηγεμονίες» ή η αριστερά ως ανθρωπισμός

Με τον θάνατο του Αγγελόπουλου, μέσα από τον καταιγισμό των αφιερωμάτων για το έργο του, δύο τάσεις φάνηκαν αμέσως στη διαχείριση της αριστερής του κληρονομιάς. Μία, η πιο πλατιά, χωρίς να μπορέσει να εντάξει τις τροπές που πήρε του έργο του δημιουργού στις διαφορετικές περιόδους του, διατήρησε ένα χάσμα αναφερόμενη στις πολιτικές ταινίες της πρώτης περιόδου, όταν ήθελε να μιλήσει για τον αριστερό διανοούμενο, και στην ποιητικότητα των ταινιών της δεύτερης και τρίτης περιόδου, όταν ήθελε να μιλήσει για τον «ποιητή» και την ανθρώπινη απώλεια – αριστερή και μη. Και μία άλλη, σαφώς μικρότερης έκτασης αλλά ιδιαίτερα ηγεμονική, που τον αναθεωρούσε με τους όρους ενός «ποιητή της ήττας». Κατ’ αυτήν, ο Αγγελόπουλος πολιτικά συνίσταται στην περιγραφή της ήττας της αριστεράς, της μικροαστικοποίησής της, έδωσε την (αυτο)κριτική της και το άδειασμά της από την Ιστορία. Και για την τάση αυτή, η ποιητικότητα των εικόνων του Αγγελόπουλου, τα μεγάλα ανθρωπιστικοαισθητικά του επιτεύγματα, τού επιφυλάσσουν εντέλει μια εξέχουσα θέση στη νεοελληνική τέχνη. Και για τις δύο τάσεις, που δεν είχαν πάντα ξεκάθαρα όρια στις αποχρώσεις τους, οι εικόνες του Αγγελόπουλου εμπλεκόμενες με την ελληνική ιστορία του 20ού αιώνα, υπήρξαν η ευαίσθητη «ματιά» του μεταπολιτευτικού μας κόσμου – όπως κι αν δει κανείς την αριστερά.