Λεύγα 05

19.995 λεύγες υπό τη θάλασσα και ακόμα συγκρούονται το Κόμμα και το Κίνημα, όπως εκείνο το μεσημέρι της 20ής Οκτώβρη.

Η τελευταία μπλόφα έφερε αντιμέτωπη την τάξη με την αταξία, αλλά το αίτημα της νομιμότητας δεν αρκεί για να τινάξει την μπάνκα, καθώς οι καιροί είναι χαλεποί. Παρακολουθώντας κινούμενα σχέδια, το νέο επιτελείο της αστικής τάξης μακαρίζει τον εαυτό του που δεν κατέληξε σαν τους ακυβέρνητους Βέλγους και τσιμπολογάει φράουλες Μανωλάδας. Η ταινία εποχής από το παρόν του μέλλοντός μας αφήνει χώρο για ψιλή κουβέντα και συμπεθεριάσματα υπό τη σκέπη του Έθνους. Για να αντιμετωπίσουμε τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα της μικροαστικής τάξης δεν χρειάζεται μόνο γαϊδουρινή υπομονή, αλλά και να παρασυρθούμε από τον δικό μας Διάβολο, απείθαρχοι σαν τον Τρελό απέναντι στον Ηγεμόνα.

Διαβάστε:  

* Όλγα Καρυώτη, Οι Μανωλάδες γίνονται ΕΟΖ (πλήρες κείμενο)

* Κωστής Καρπόζηλος, Έθνος κλειστόν : Ελλάς Ελλήνων Αντιμνημονιακών (πλήρες κείμενο)

Η λεύγα διανύει αποστάσεις κάθε δίμηνο.

Τα περιεχόμενα του πιο πρόσφατου τεύχους (και ολόκληρα προηγούμενα τεύχη) στο levga.gr· η πιο πρόσφατη λεύγα στα βιβλιοπωλεία*, στους διακινητές της και στο levgamag@gmail.com, όπου και συμβολές, συμβουλές, συνεργασίες και διαφωνίες.


* Αθήνα & Προάστια: Αλφειός, Εκτός των Τειχών, Εναλλακτικό Βιβλιοπωλείο, Ναυτίλος, Πολιτεία, Πρωτοπορία, Γράμματα και Λέξεις (Αγ. Δημήτριος) | Βόλος: Παιδεία, Subway | Δράμα: Ειρμός | Θεσσαλονίκη: Κεντρί | Ιωάννινα: Αναγνώστης, Παιδεία | Καρδίτσα: Παιδεία | Λάρισα: Παιδεία | Πάτρα: Πρωτοπορία | Πειραιάς: Τσαμαντάκης | Πρέβεζα: Περίπτερο (έναντι ΟΤΕ) | Ρέθυμνο: Πλαίσιο | Τρίπολη: Ώρα | Χανιά: Το Βιβλίο

Λεύγα 05: Εξώφυλλο

Για το σχέδιο του εξωφύλλου χρησιμοποιήθηκαν σκίτσα του Γερμανού καλλιτέχνη και ακτιβιστή Gerd Arntz (1900-1988). Τα σκίτσα του Arntz αποτέλεσαν βασικό μέσο της «Βιεννέζικης Μεθόδου Οπτικής Στατιστικής» που εμπνεύστηκε ο Αυστριακός φιλόσοφος Otto Neurath (1882-1945) για τη δημιουργία μιας οικουμενικής γλώσσας με στόχο τη μετάδοση, με απλές εικόνες, περίπλοκων πληροφοριών για την κοινωνία, την οικονομία και την πολιτική. Η μέθοδος αυτή, που επινοήθηκε αρχικά για τη μόρφωση του μεσοπολεμικού προλεταριάτου, μετεξελίχθηκε στο Διεθνές Σύστημα Τυπογραφικής Εικονικής Εκπαίδευσης (ISOTYPE)

Λεύγα 05: Περιεχόμενα

Γιώργος Καράμπελας, Τάξη εναντίον μη Τάξης


πρώτες ύλες
Ελένη Κυραμαργιού, Στέφανος Βαμιεδάκης, Ασπρόπυργος και Βόλος, τότε και τώρα
Όλγα Καρυώτη, Οι Μανωλάδες γίνονται ΕΟΖ
Άγης Πετάλας, Ο Λαγός και το Ποντίκι: Το φαινόμενο «ΛΑ.Ο.Σ.» και τα κινούμενα σχέδια της αστικής τάξης
Γιώργος Βασσάλος, Από όλους τους λαούς της Γαλατίας, είναι οι Βέλγοι ο πιο ακυβέρνητος;
Ηρακλής Οικονόμου, Λουκάς Παπαδήμος, Μάριο Μόντι, Τριμερής Επιτροπή
Χλόη Πετρίδου, Ζητείται νομιμότητα

κοντραπούντο
Το Κίνημα, το Κόμμα και μια σύγκρουση…

αναλώσιμα
Κωστής Καρπόζηλος, Έθνος κλειστόν: Ελλάς Ελλήνων Αντιμνημονιακών
Άννα-Μαρία Πισκοπάνη, «Αντί μιας γαϊδουρινής υπομονής, μια γαϊδουρινή ελπίδα»
Κώστας Περούλης, Ορφανός ρατσισμός ή Συμπέθεροι στον ρατσισμό
Γιάννης Βογιατζής, Σημειώσεις για μια παράσταση

ο διάβολος, ο ηγεμόνας ... και ο τρελός

σκραπ
Αλέκος Λούντζης, Σάι-φάι. Στιγμιότυπο πέμπτο: Ταινία εποχής
Γιώργος Αναγνώστου, Χαλεποί καιροί από Αμερική
Βιβή Αντωνογιάννη, Μια νύχτα στο Λουτράκι
Γιώργος Μανουσέλης, Ψιλή κουβέντα

λεύγα 5

(Ιανουάριος-Φεβρουάριος 2012)
Φωτογραφίες: Αχιλλέας Βογιατζής, Νένη Πανουργιά
Σχέδιο εξωφύλλου: Αχιλλέας Γαλατσίδας
Σκίτσα: Γιώργος Μανουσέλης
Γραφιστική επιμέλεια: Γιώργος Ματθιόπουλος

Γιώργος Καράμπελας: Τάξη εναντίον μη Τάξης

Στον συρφετό δημόσιων κειμένων που αποκηρύσσουν ή συνιστούν τον ευρωπαϊκό Μεσοπόλεμο ως ιδανική αναλογία για την τρέχουσα κρίση, η βασική έγνοια είναι μία: μην τυχόν «φτάσουν τα πράγματα στα άκρα», μην τυχόν πολωθεί η κοινωνική σύγκρουση και συσταθεί σε αντίπαλα μέτωπα, «όπως τότε», που η Γηραιά Ήπειρος σαρωνόταν από εξεγέρσεις και αντεξεγέρσεις, επαναστάσεις και αντεπαναστάσεις. Διεθνείς και ντόπιοι ειδήμονες, «συστημικοί» και «αντισυστημικοί», συμφωνούν σ’ αυτό: κάπως πρέπει να ενοποιηθεί η επιφάνεια της σπαραγμένης κοινωνίας, να σκεπαστεί μ’ ένα οποιοδήποτε ιδεολογικό πέπλο η καταρρέουσα βάση. Μια «νέα Ευρώπη», ένα «πατριωτικό κίνημα», ένα «ΕΑΜ της εποχής μας», μια «λαϊκή ενότητα» στη διαμαρτυρία – αντίστροφες ή πλάγιες όψεις του μείζονος καθεστωτικού προτάγματος, της «σωτηρίας», εθνικής, ευρωπαϊκής, νομισματικής, χρηματοοικονομικής, καπιταλιστικής. Λένε οι σοφοί: οτιδήποτε είναι προτιμότερο από το να «εκφυλιστεί» η κρίση σε ταξικό πόλεμο, οτιδήποτε «κάνει» προκειμένου να μην επαναληφθεί το μεσοπολεμικό τέρας, να μην υλοποιηθεί ποτέ-ξανά εκείνο το τριτοδιεθνιστικό σύνθημα, τάξη εναντίον τάξης, που σύντριψε προσωρινά τη Δημοκρατία ανάμεσα στους δίδυμους Ολοκληρωτισμούς του 20ού αιώνα. Ακόμα και η ίδια η περίβλεπτη Δημοκρατία μπορεί να θυσιαστεί, ακόμα και πόλεμοι μπορούν να ξεσπάσουν ανά πάσα στιγμή – αρκεί ν’ αποτραπεί ο μισητός ταξικός πόλεμος που θα οδηγήσει την Ανθρωπότητα στον όλεθρο.

Ελένη Κυραμαργιού, Στέφανος Βαμιεδάκης: Ασπρόπυργος και Βόλος, τότε και τώρα

Σάββατο απόγευμα, 10 Δεκέμβρη 2011, έξω από την πύλη της Χαλυβουργίας Ελλάδος στον Ασπρόπυργο. Από μακριά ακουγόταν η κόρνα· όσο το λεωφορείο πλησίαζε, ο ήχος της γινόταν πιο δυνατός και παρατεταμένος. Το λεωφορείο σταμάτησε και οι επιβάτες κατέβηκαν φωνάζοντας συνθήματα: ήταν εργάτες κι εργάτριες κλωστοϋφαντουργείων από τη Νάουσα – μια από τις εκατοντάδες στιγμές έμπρακτης συμπαράστασης στην πολυήμερη απεργία των τετρακοσίων εργατών της Χαλυβουργίας. Από τις 31 Οκτώβρη, τη μέρα που οι εργάτες απέρριψαν με γενική συνέλευση την πρόταση της εργοδοσίας για μερική απασχόληση και μείωση μισθών, η πύλη της Χαλυβουργίας Ελλάδος έγινε σημείο συνάντησης των πιο ετερόκλητων μορφών αλληλεγγύης, που φαίνεται να μοιράζονται μια βασική συμφωνία: ότι η απεργία αυτή αποτελεί σταθμό στην εξέλιξη των κοινωνικών αντιστάσεων στην εποχή της κρίσης. Όντως: η απεργία στη Χαλυβουργία Ελλάδος δείχνει την ένταση των σχέσεων κεφαλαίου-εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, των μετασχηματισμών που επιφέρει η ύφεση και των νέων ερωτημάτων που τίθενται στο εργατικό κίνημα. Η πρώτη μεγάλη απεργία διαρκείας στον ιδιωτικό τομέα υπογραμμίζει την αργή μετάβαση από την εποχή των μεγάλων συλλαλητηρίων, των πανεργατικών απεργιών δίχως συνέχεια, στο σύνθετο και δύσκολο πεδίο της αντιπαράθεσης οργανωμένης εργασίας κι εργοδοσίας εντός των επιχειρήσεων και των βιομηχανικών μονάδων – εκεί όπου δεν αρκούν τα μεγάλα λόγια και οι θεαματικές μορφές δράσης, αλλά απαιτείται σχέδιο, υπομονή κι ευελιξία.

Όλγα Καρυώτη: Οι Μανωλάδες γίνονται ΕΟΖ

Ή όταν νομιμοποιείται το σύμβολο της εθνικής κυριαρχίας

Μετά τις δηλώσεις του υφυπουργού Οικονομίας της Γερμανίας, Στέφαν Καπφέρερ, σχετικά με την αναγκαιότητα δημιουργίας Ειδικών Οικονομικών Ζωνών (ΕΟΖ) για τη διάσωση της ελληνικής οικονομίας και την αύξηση της ανταγωνιστικότητας, ήρθε στην επιφάνεια η προσπάθεια προώθησης τέτοιων εγχειρημάτων που καταβάλλεται εδώ και αρκετό καιρό από διάφορους τοπικούς και περιφερειακούς φορείς, οργανώσεις, διοικητικές αρχές όπως οι Περιφέρειες (με πιο χαρακτηριστική την περίπτωση της Πελοποννήσου), εμπορικά και βιομηχανικά επιμελητήρια, όπως της Μακεδονίας και της Θράκης κ.ά., και φυσικά το think tank Χρηματοοικονομικό Φόρουμ Θράκης, του οποίου η μελέτη για την υλοποίηση ΕΟΖ στη Θράκη έχει συμπεριληφθεί στον φάκελο του υπουργείου Ανάπτυξης που θα σταλεί για έγκριση στις Βρυξέλλες στις αρχές του 2012. Λέγεται επίσης ότι μετά τη Θράκη θα ακολουθήσουν η Ήπειρος, η Πελοπόννησος, η Θεσσαλία και η Αττική. Στις ΕΟΖ της Ελλάδας, οι επιχειρήσεις θα απολαμβάνουν μείωση φορολογικών συντελεστών τουλάχιστον κατά 10%. Οι διαδικασίες διαγωνισμών και αδειοδοτήσεων και οι διοικητικές διαδικασίες θα γίνονται σε ρυθμούς εξπρές (fast track) μέσω της δημιουργίας, αποκλειστικά για την ΕΟΖ, ανεξάρτητης διοικητικής αρχής που θα επιβλέπει την ταχεία διεκπεραίωση των διαδικασιών για την υλοποίηση των επενδύσεων, θα λειτουργεί με αποκλειστική ευθύνη της ελληνικής κυβέρνησης και θα αποτελέσει υπόδειγμα για την ελαχιστοποίηση των γραφειοκρατικών διαδικασιών σε όλη την επικράτεια. Όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς διαβεβαιώνουν ότι δεν θα θιγούν τα εργασιακά δικαιώματα· η ίδρυση ΕΟΖ στη Θράκη υποστηρίζεται με το επιχείρημα των έκτακτων οικονομικών συνθηκών στη χώρα και των συνθηκών αθέμιτου ανταγωνισμού που προκύπτουν λόγω γειτνίασης με τη Βουλγαρία και την Τουρκία, οι οποίες ήδη διαθέτουν ΕΟΖ.

Άγης Πετάλας: Ο Λαγός και το Ποντίκι : Το φαινόμενο «ΛΑ.Ο.Σ.» και τα κινούμενα σχέδια της αστικής τάξης…

Το ΛΑ.Ο.Σ. είναι πλέον στην κυβέρνηση: κι όμως, οι αντιδράσεις που εκδηλώθηκαν για τούτη την (αδόκητη για κάποιους) εξέλιξη, αντίθετα από ό,τι ίσως θα ανέμενε κανείς, κινούνται στο πλαίσιο ενός σχετικά ήπιου σκεπτικισμού. Σε τι οφείλεται άραγε αυτή η νωθρότητα των «δημοκρατών» μας; Ας αποτολμήσουμε κάποιες υποθέσεις.

Σύμφωνα με την πρώτη υπόθεση, φαίνεται ως εάν οι «δημοκράτες» να πιάστηκαν «με τις πιτζάμες». Ο βασανιστικά αργόσυρτος πολιτικός χρόνος του σχηματισμού της νέας κυβέρνησης μεταμορφώθηκε, μέσω της τηλεοπτικής του αναμετάδοσης, σε έναν στατικό πολιτικό χρόνο ταραχώδους ύπνου. Μπορούμε λοιπόν να υποθέσουμε ότι υπάρχει μια μερίδα «δημοκρατών» που ξύπνησαν βίαια από το τηλεοπτικό ενύπνιό τους,αναμαλλιασμένοι και αξύριστοι, ενώ την ίδια στιγμή οι υπουργοί του ΛΑ.Ο.Σ. ορκίζονταν ενώπιον του αρχιεπισκόπου, με τις άψογες χωρίστρες και τα λεία μάγουλά τους ν’ αστράφτουν κάτω από τα πολυβολικά φλας των φωτογράφων.

Γιώργος Βασσάλος: Από όλους τους λαούς της Γαλατίας, είναι οι Βέλγοι ο πιο ακυβέρνητος;

Από τις εκλογές του Ιουνίου του 2010 μέχρι τις 6 Δεκεμβρίου 2011 το Βέλγιο δεν είχε κυβέρνηση. Αυτό τουλάχιστον γραφόταν στα ΜΜΕ. Ήταν όμως το Βέλγιο κάτι σαν πραγμάτωση της αναρχίας, όπως τη φαντάζονται Δυτικοευρωπαίοι ρεφορμιστές διανοούμενοι για να την απορρίψουν (σαν τον Τζωρτζ Μόνμπιο,^[1] που απορρίπτει την αναρχία με βάση τη... σομαλική εμπειρία); Κάθε άλλο. Απλούστατα, σε μια χώρα που από το 1916 κυβερνάται από συνασπισμούς κομμάτων, το αποτέλεσμα των εκλογών του 2010 έκανε ασύμφορο τον σχηματισμό κυβέρνησης για τα περισσότερα κόμματα, για λόγους που θα αναλυθούν παρακάτω. Ο τρόπος με τον οποίο λύθηκε το αδιέξοδο ήταν απλός και... δημοκρατικός: συνέχισε να κυβερνά η κυβέρνηση που είχε προκύψει από τις εκλογές του 2007, αφού αναβαπτίστηκε σε «υπηρεσιακή». Ακόμα όμως κι αν δεν υπήρχε η υπηρεσιακή κυβέρνηση, το Βέλγιο δεν θα ήταν ακριβώς ακυβέρνητο. Πέρα από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση (για την οποία στήθηκαν οι κάλπες το 2010), το Βέλγιο έχει άλλες πέντε κυβερνήσεις «καβάντζα»: Φλάνδρα, Βαλονία, Βρυξέλλες, γαλλόφωνη κοινότητα και γερμανόφωνη κοινότητα, έχουν όλες την κυβέρνησή τους και το δικό τους κοινοβούλιο.

Λεύγα 05 - Πλησιάζει...

Η πέμπτη λεύγα θα αρχίσει να διανύεται τη Δευτέρα 16 Ιανουαρίου.

Καλή χρονιά, με ετοιμότητα για αγώνες δρόμου μεγάλων αποστάσεων!

Ηρακλής Οικονόμου: Λουκάς Παπαδήμος, Μάριο Μόντι, Τριμερής Επιτροπή (Από τη συνωμοσιολογία στην πολιτική κριτική)

Ένας από τους πιο συνηθισμένους χαρακτηρισμούς που προσάπτεται στη μαρξιστική πολιτική ανάλυση είναι η συνωμοσιολογία. Αυτό συμβαίνει συνήθως όταν στην κουβέντα αναδεικνύεται το ζήτημα του υποκειμένου: ποιος κάνει τι, πώς και γιατί. Η κατηγορία αυτή είναι καταφανώς αστήρικτη. Η συνωμοσιολογία, ως απόδοση της ιστορικής εξέλιξης σε μυστικές ομάδες με σκοτεινούς σκοπούς παγκόσμιας κυριαρχίας, ουδεμία σχέση έχει με την ανάδειξη του ιστορικού υποκειμένου από τον μαρξισμό. Στη συνωμοσιολογία, φταίνε πάντα οι Εβραίοι, οι ιππότες κρυφών ταγμάτων και οι ανθέλληνες ξένοι, μέσα σε ένα απλουστευτικό, μυστικιστικό και ανιστορικό πλαίσιο. Στον ιστορικό υλισμό, δεν «φταίει» κανείς· η κάθε κοινωνική τάξη και ομάδα λειτουργεί και παρεμβαίνει σε έναν ιστορικά καθορισμένο και μεταβαλλόμενο τρόπο παραγωγής, εμπλέκεται σε έναν αγώνα πολιτικοοικονομικής κυριαρχίας και νομιμοποίησης, και υπόκειται σε μια πληθώρα οικονομικών, κοινωνικών και ιδεολογικών δυνάμεων, ιστορικά μεταβαλλόμενων. Στη συνωμοσιολογία, το υποκείμενο κάνει τα πάντα. Στον ιστορικό υλισμό, το υποκείμενο βρίσκεται σε αδιάρρηκτη αλληλεπίδραση με τη δομή, ενώ συμμετέχει αντικειμενικά σε μια αέναη πάλη με άλλα υποκείμενα, τάξεις, ταξικές μερίδες, συλλογικότητες. Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι η άλλη συνήθης κατηγορία εναντίον του ιστορικού υλισμού είναι η ακριβώς αντίθετη: αναγωγισμός, οικονομισμός, έμφαση στη δομή έναντι του δρώντος. Όταν λοιπόν μιλάει για την άρχουσα τάξη ως υποκείμενο, ο ιστορικός υλισμός είναι συνωμοσιολογικός. Όταν δεν μιλάει, είναι αναγωγιστικός. Σατανικό!

Χλόη Πετρίδου: Ζητείται νομιμότητα

Οι αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου του Δεκεμβρίου αντικατοπτρίζουν την ολική έλλειψη αυτοπεποίθησης των ηγετών της ΕΕ ότι μπορούν να περάσουν τις αντιδραστικές τους θέσεις διά της ενδεδειγμένης οδού, δηλαδή αναθεώρηση των Συνθηκών και εθνική επικύρωση. Έτσι κατέληξαν στη λύση της διακυβερνητικής συμφωνίας η οποία περιπλέκει ακόμα περισσότερο το νομικό τοπίο στην ΕΕ και προδιαγράφει νέες παραβιάσεις της ξεφτισμένης ευρωπαϊκής νομιμότητας. Με αφορμή τα αποτελέσματα της Συνόδου, επιχειρείται εδώ μια επιλεκτική αναδρομή στα περιστατικά καταπάτησης της νομιμότητας, τόσο σε επίπεδο ΕΕ όσο και σε ελληνικό επίπεδο, εν όψει της κρίσης.

Κοντραπούντο: Το Κίνημα, το Κόμμα και μια σύγκρουση…

Η στήλη Κοντραπούντο φιλοξενεί διαφορετικές απόψεις για ένα επίμαχο ζήτημα ευρύτερου πολιτικού ενδιαφέροντος. Στο τεύχος αυτό επιλέξαμε ως θέμα τα γεγονότα της Πέμπτης 20 Οκτωβρίου 2011 (δεύτερης ημέρας της 48ωρης γενικής απεργίας) στην πλατεία Συντάγματος. Τα κείμενα που ακολουθούν γράφτηκαν το τριήμερο 22 -24 Οκτωβρίου 2011.

Άννα-Μαρία Πισκοπάνη: «Αντί μιας γαϊδουρινής υπομονής, μια γαϊδουρινή ελπίδα»

Σε λιγότερο ενδιαφέροντες καιρούς, ο χρόνος απασχολεί τους ανθρώπους στις αρχές ενός νέου έτους, ή όταν καλούνται να πάρουν αποφάσεις με μακροχρόνιες συνέπειες, ή όταν πρέπει να αποδεχτούν γεγονότα της ζωής, όπως μεγάλες απώλειες, που τους υπενθυμίζουν την ανθρώπινη περατότητα. Αντίστοιχα, ο χρόνος απασχολεί τις κοινωνίες όταν καλούνται να πάρουν αποφάσεις σε τακτά χρονικά διαστήματα, κατά τη διεξαγωγή εκλογών ή, κατ’ εξαίρεση, για τη διαχείριση έκτακτων γεγονότων, όπως η χρεοκοπία ή ο πόλεμος· τότε αναθεωρούν, αναπροσαρμόζονται και καταρτίζουν σχέδια με γνώμονα το μέλλον. Τα δύο τελευταία χρόνια, ενόψει της παγκόσμιας κρίσης, οι συζητήσεις για το υποκειμενικό και το συλλογικό μέλλον είναι πιο έντονες και συχνές από ποτέ, ενώ πολλοί, ειδικά από τη γενιά των σημερινών τριαντάρηδων, ήρθαν αντιμέτωποι με την απρόσμενη συνειδητοποίηση του πόσο άρρηκτα συνδεδεμένα είναι αυτά τα δυο.

Κώστας Περούλης: Ορφανός ρατσισμός ή Συμπέθεροι στον ρατσισμό

Πηγαίνοντας κανείς στο Θέατρο του Νέου Κόσμου για να δει το αντιρατσιστικό έργο του Ιρλανδού συγγραφέα Ντένις Κέλι Τα Ορφανά, ένα σημαντικό σύγχρονο έργο του διεθνούς ρεπερτορίου παιγμένο από ταλαντούχους νεαρούς ηθοποιούς, όπως ο Όμηρος Πουλάκης ή η Μαρία Κίτσου, θα περιμένει σε μια μακριά ουρά μαζί με ευγενικούς μεσήλικες, με κασκόλ ή πασμίνες σε γήινα χρώματα και καλόγουστα smartphones, προβληματισμένους/ες τριανταπεντάρηδες/τριανταπεντάρες, με απλό χτένισμα και κοκάλινα γυαλιά, που συνομιλούν χαμηλόφωνα για κάποιο καινούργιο νομοσχέδιο, και πολύχρωμη εναλλακτική νεολαία, εικόνα των πρώτων νιάτων όλων, αλλά ακόμα επιμελώς ατημέλητης κοπής. Στο στενό γκισέ, κάποιος νεαρός φοιτητής ή απόφοιτος δραματικής σχολής τού κόβει ενθαρρυντικά το εισιτήριό του, ενώ μέσα κάποιος άλλος στέκεται υπομονετικά μπροστά στην καλαίσθητη έκδοση του έργου και του προγράμματος, που μπορεί κανείς να αγοράσει και να χαζέψει στην όμορφη αυλή του κτιρίου πίνοντας ένα ποτήρι κρασί.