Κυρίαρχος είναι όποιος αποφασίζει για την κατάσταση έκτακτης ανάγκης». Αυτό είναι το αγαπημένο απόφθεγμα όσων αναζητούν το υψηλό στην πολιτική σφαίρα, τη σφαίρα που αφορά το τετριμμένο κατεξοχήν. Η μεταφορά της αισθητικής απόλαυσης στο «πολιτικό» (όπως προτιμούν να το λένε) λειτουργεί σήμερα ασφαλώς ως παραπλήρωμα της αδυναμίας διαμόρφωσής του ή συμμετοχής σε αυτό. Αυτό ίσως και να είναι το απωθημένο κίνητρο του θεωρητικού που το διατύπωσε, παρά την κατοπινή ενεργό εμπλοκή του στην πολιτική. Σε ένα απόσπασμα από τις προσωπικές του σημειώσεις, που θα μπορούσε να βγαίνει από σελίδες του Ντίκενς, ο συντάκτης του, ο διάσημος πολιτειολόγος Καρλ Σμιτ, εξομολογείται: «ενώ στεκόμουν εντελώς στο σκοτάδι, κοιτούσα από το σκοτάδι σε ένα ολόφωτο δωμάτιο» (παρατίθεται στο J.W. Muller, Ένας επικίνδυνος νους, Πόλις, σ. 38). Τι ήταν αυτό το σκοτάδι; Τίποτε άλλο παρά η μικροαστική καταγωγή του, η κοινή μας κληρονομιά. Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης μάς γοητεύει γιατί είναι μια διέξοδος από το στατικό τέλμα της μικροαστικής ακινησίας, όπως ήταν και για τον Σμιτ μια αντίδραση απέναντι στην αναποτελεσματικότητα της αέναης συζήτησης στην οποία είχαν εκπέσει οι ρομαντικοί. Τόσο οι μικροαστοί φιλελεύθεροι όσο και οι ρομαντικοί μποέμ αντιπροσωπεύουν για τον Σμιτ, αλλά σε μεγάλο βαθμό και για εμάς, την παραλυτική ακινησία σε αντίθεση με την κίνηση της κυριαρχίας, την πολιτική συμπύκνωση της κατάστασης έκτακτης ανάγκης.
η συνέχεια στην έντυπη λεύγα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου