Ένα γκρίζο απομεσήμερο στην αποβάθρα προς Πειραιά. Η τσάντα βαριά στους ώμους. Τα βιβλία στη σάκα ξαφνικά ζυγίζουν τόνους. Η κόπωση μετά το γραφείο μπερδεύεται με ένα χαρούμενο συναίσθημα ανακούφισης καθώς η επιστροφή στον οικείο χώρο και χρόνο πλησιάζει. Ο δρόμος ώς εκεί… φευγαλέες εικόνες ενός εναλλασσόμενου τοπίου με πρόσωπα άγνωστα που περνούν μπροστά από το βλέμμα δίχως να στέκονται. Άχρωμες αποβάθρες με πορτοκαλί λεπτομέρειες. Τόποι μετάβασης. Είναι η ώρα που το μυαλό αδειάζει από τις έγνοιες που προηγήθηκαν, η ώρα που το βλέμμα ψάχνει να περιπλανηθεί, να χάσει επιτέλους τη συγκέντρωση. Ταξιδεύει αδιάφορα γύρω, στους μέλλοντες συνεπιβάτες που στέκουν στην αποβάθρα για να συναντηθούν για λίγα λεπτά της ώρας σ’ αυτό το κοινό ταξίδι κι έπειτα να χωριστούν ξανά, χωρίς να έχουν μιλήσει ή κοιταχτεί όλο αυτό το διάστημα που κάθονται στα διπλανά καθίσματα.
η συνέχεια στην έντυπη λεύγα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου