Τα τελευταία χρόνια ο ελληνικός κινηματογράφος εμφανίζει μια έντονη κινητικότητα και παραγωγικότητα. Ταινίες όπως ο Κυνόδοντας,η Στρέλλα, η Χώρα Προέλευσης, και το Attenberg,
έργα νέων ανθρώπων, με μια ανομοιογενή μεν αλλά διακριτή αισθητική πρόθεση, παρότι δεν συγκροτούν ρεύμα, εμφανίζουν κοινά χαρακτηριστικά αν όχι υφολογικά, σίγουρα ιδεολογικά. Δεν είμαι καθόλου αρμόδιος να μιλήσω για τα κινηματογραφικά σημεία αυτής της συμπόρευσης, για τη σχέση των δημιουργών με το ξένο σινεμά, για την τεχνική και την τέχνη του κινηματογράφου. Ένα από τα κοινά στοιχεία αυτών των ταινιών όμως είναι μια διερώτηση για την ελληνική κοινωνία, για τα εμφανή αλλά κυρίως για τα αφανή προβλήματά της, διερώτηση που περιστρέφεται κατά κύριο λόγο γύρω από την οικογένεια.
η συνέχεια στην έντυπη λεύγα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου