Στην εποχή της κρίσης, ο δημόσιος λόγος κατακλύζεται από έναν ορυμαγδό κοινοτοπίας. Η αρχιτεκτονική του κοινότοπου λόγου έχει ως θεμέλιο τη διαπίστωση της «κρισιμότητας της κατάστασης» και τους «κινδύνους που αυτή εγκυμονεί», αρθρώνεται γύρω από τις «αναγκαίες και αυτονόητες μεταρρυθμίσεις» και τη «σύγκριση με άλλες προηγμένες χώρες», κορυφώνεται με την καταγγελία των «αγκυλώσεων», που «καθηλώνουν» την «Ελλάδα» στο «παρελθόν» σε μία «εποχή σημαντικών προκλήσεων». Οι ανεξάντλητοι συνδυασμοί των παραπάνω παραπέμπουν σε εκείνον τον σατιρικό πίνακα της δεκαετίας του 1980 για τη ρητορική της σοβιετικής γραφειοκρατίας, όπου με τα ίδια φραστικά υλικά μπορούσε κανείς να δημιουργήσει δεκάδες –φαινομενικά μεστά νοήματος– κείμενα. Στο πεδίο της λεκτικής κοινοτοπίας πρωταγωνιστούν πολιτικοί, διανοούμενοι, σχολιαστές και δημοσιολόγοι, οι οποίοι επιζητούν την επιτάχυνση των αναδιαρθρώσεων,την αλλαγή των νοοτροπιών, την περιθωριοποίηση της «κουλτούρας αντίστασης και ανυπακοής» που ταλανίζει την ελληνική κοινωνία. Στη ρητορική αυτή δεσπόζουσα θέση κατέχει η «αριστερά» και ειδικότερα το διεκδικητικό κίνημα, οι πολιτικοί και οι κοινωνικοί χώροι που δεν υιοθέτησαν το προσφιλές δόγμα τού «προχωρώντας και αναθεωρώντας», αλλά εξακολουθούν να υπερασπίζονται την προοπτική του ριζικού κοινωνικού μετασχηματισμού.
η συνέχεια στην έντυπη λεύγα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου