Θοδωρής Δρίτσας, Υπέρ της περιπλοκότητας

Σύμφωνα με τη λογική που κυριαρχεί τα τελευταία 15 χρόνια στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα, τα πράγματα είναι και οφείλουν να είναι απλά και αυτονόητα. Οι απλές και αυτονόητες λύσεις στα προβλήματα παρεμποδίζονταν μέχρι τώρα από ιδιοτελή συμφέροντα ισχυρών μειοψηφιών, και έφτασε η στιγμή η πλειοψηφία της κοινωνίας να αναγνωρίσει αυτό το αυτονόητο και προφανές και να το επιβάλει στις ιδιοτελείς μειοψηφίες. Κάθε διαφωνία επί των λύσεων ή κάθε αναπροσανατολισμός του ενδιαφέροντος θεωρείται υπεράσπιση προνομίου ή στρατηγικός ελιγμός. Χρειάζεται μεγάλη ψυχική προσπάθεια για να μην ενδώσει κανείς, ειδικά όταν δεν τον βλέπουν οι άλλοι, στην κυριαρχία αυτής της μεθοδολογικής θέσης, και αυτή η αντίσταση τον βάζει σε δεύτερες σκέψεις για τα πραγματικά συμφέροντά του.

η συνέχεια στην έντυπη λεύγα

Κωστής Καρπόζηλος, Κάθε επιχείρηση και ένα σωματείο, κάθε σωματείο και μία επιχείρηση

«Η υπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων ζήτησε από το υπουργείο Δικαιοσύνης να συστήσει στα Πρωτοδικεία την επιτάχυνση των διαδικασιών σύστασης συνδικαλιστικών οργανώσεων. Υπολογίζεται ότι στα Πρωτοδικεία εκκρεμούν περίπου εξακόσιες αιτήσεις για τη σύσταση επιχειρησιακών σωματείων».

Η είδηση πέρασε σχεδόν απαρατήρητη στις περισσότερες περιπτώσεις, ως ένα ακόμα επεισόδιο στη μακρά σειρά των εξελίξεων γύρω από τις αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις και τις διαπραγματεύσεις του υπουργείου Εργασίας με τους εκπροσώπους των ελεγκτικών μηχανισμών. Κι όμως.

η συνέχεια στην έντυπη λεύγα

Χρήστος Τσάκας, ΝΕΟΓΑΛ : «business as usual»;

Όταν τον περασμένο Νοέμβριο δημοσιευόταν η κατάταξη «Doing Business 2011» της

Παγκόσμιας Τράπεζας, σύμφωνα με την οποία η Ελλάδα κατρακυλούσε στις τελευταίες θέσεις

από άποψη επιχειρηματικού περιβάλλοντος, ο Χριστόφορος Σεβαστίδης, μέλος της Διοίκησης του Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανιών Γαλακτοκομικών Προϊόντων (ΣΕΒ-ΓΑΠ) δήλωνε στην εφημερίδα Μακεδονία ότι «βασικός ανασταλτικός παράγοντας είναι η έλλειψη επιχειρηματικού οράματος, αλλά και η απουσία προϋποθέσεων για την ανάπτυξη του επιχειρείν. Τη γραφειοκρατία τη συναντάς σε πρώτο επίπεδο. Αμέσως μετά συναντάς το υψηλότατο εργατικό κόστος, αλλά και τη μικρή αγορά της χώρας μας.»

η συνέχεια στην έντυπη λεύγα

Γιώργος Καράμπελας, Κίνημα των ανέργων

Όταν πήρε δημοσιότητα, έμοιαζε εντελώς αναμενόμενο, εντελώς λογικό και συνάμα παράδοξο, ακανόνιστο, όπως όλα τα συγχρονισμένα πράγματα, όπως καθετί που είναι απολύτως επίκαιρο, απολύτως του καιρού του: μέσα προς τέλη Απριλίου του 2010, εξαγγέλθηκε στη Γαλλία η πρώτη πανεθνική «Απεργία των Ανέργων» (Grève des Chômeurs), προγραμματισμένη για τις 3 Μαΐου. Η ίδια η δημόσια εξαγγελία της μαρτυρούσε την επικαιρότητά της: απρόσκλητη παρέμβαση μερικών ανθρώπων σε κεντρικό τηλεοπτικό τοκ-σόου της κρατικής τηλεόρασης, που φιλοξενούσε τον (σοσιαλιστή) υπουργό Πολιτισμού και Επικοινωνιών του (δεξιού) προέδρου Σαρκοζί, τον «σελέμπριτι» Φρεντερίκ Μιτεράν, ανιψιό του θείου Φρανσουά· άπλωμα πανό· ζωντανοί διαξιφισμοί με τον παρουσιαστή και τον καλεσμένο· εντέλει, δημόσια ανάγνωση κειμένου-καλέσματος στην πρωτόγνωρη απεργία.

η συνέχεια στην έντυπη λεύγα

Στέφανος Βαμιεδάκης, Οδός Εργασίας

Η οδός Εργασίας βρίσκεται στη Νέα Ιωνία και αποτελεί ένα εξαιρετικό παράδειγμα για τη μεταβολή του ελληνικού βιομηχανικού ιστού τον 20ό αιώνα, και την αποτύπωσή του στον αστικό χώρο, ένα τεκμήριο για την προσφυγιά, την εργατική τάξη, τη βιομηχανία, την πολεοδομία, τη βιομηχανική αρχαιολογία. Πρόκειται για ένα δρόμο στη βιομηχανική περιοχή της Ελευθερούπολης, όπου λειτουργούσαν πλήθος βιομηχανικές και βιοτεχνικές μονάδες. Στον Μεσοπόλεμο ο δρόμος ονομαζόταν Βιομηχανίας, ενώ στα χρόνια της δικτατορίας του Μεταξά (6.5.1940) μετονομάστηκε σε Αριστείδη Δημητράτου (συνδικαλιστής και υφυπουργός Εργασίας της δικτατορίας). Την 1.8.1941, στις αρχές δηλαδή της Κατοχής, ο δρόμος πήρε το σημερινό του όνομα, οδός Εργασίας.

η συνέχεια στην έντυπη λεύγα

Κοντραπούντο: «Η σημασία της ενημέρωσης και η στάση των δημοσιογράφων σε γενική απεργία»

Η στήλη Κοντραπούντο φιλοξενεί απόψεις για ένα επίμαχο ζήτημα ευρύτερου πολιτικού ενδιαφέροντος. Στο 1ο τεύχος της λεύγας επιλέξαμε ως θέμα το ρόλο των δημοσιογράφων σε σχέση με τις μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις. Τα κείμενα που ακολουθούν τοποθετούνται επί του ανοιχτού αυτού ερωτήματος.

• Ιωάννα Σωτήρχου (Ελευθεροτυπία): «Συμμετοχή» στη γενική απεργία

• Αποστόλης Φωτιάδης (Inter Press Service): Απεργία, ενημέρωση …αντιπληροφόρηση

• Γιώργος Λαμπρόπουλος (επισφαλώς εργαζόμενος στα ΜΜΕ): Τo ιδεολογικό επιχείρημα του απεργοσπάστη στα ΜΜΕ

• Γιάννης Παλαιολόγος (Free Sunday): Το κόστος της σιωπής

• Νίκος Ξυδάκης (Καθημερινή): Κάθε γενική απεργία και μια ήττα

η συνέχεια στην έντυπη λεύγα

Κώστας Σπαθαράκης, Η οικογενειακή αλληγορία και η αναζήτηση του πολιτικού

Τα τελευταία χρόνια ο ελληνικός κινηματογράφος εμφανίζει μια έντονη κινητικότητα και παραγωγικότητα. Ταινίες όπως ο Κυνόδοντας,η Στρέλλα, η Χώρα Προέλευσης, και το Attenberg,

έργα νέων ανθρώπων, με μια ανομοιογενή μεν αλλά διακριτή αισθητική πρόθεση, παρότι δεν συγκροτούν ρεύμα, εμφανίζουν κοινά χαρακτηριστικά αν όχι υφολογικά, σίγουρα ιδεολογικά. Δεν είμαι καθόλου αρμόδιος να μιλήσω για τα κινηματογραφικά σημεία αυτής της συμπόρευσης, για τη σχέση των δημιουργών με το ξένο σινεμά, για την τεχνική και την τέχνη του κινηματογράφου. Ένα από τα κοινά στοιχεία αυτών των ταινιών όμως είναι μια διερώτηση για την ελληνική κοινωνία, για τα εμφανή αλλά κυρίως για τα αφανή προβλήματά της, διερώτηση που περιστρέφεται κατά κύριο λόγο γύρω από την οικογένεια.

η συνέχεια στην έντυπη λεύγα

Ελένη Κυραμαργιού, Αντιμετωπίζοντας τα τέρατα

Το πρωινό της Κυριακής 18 Δεκέμβρη 2010 μια διάλεξη με τίτλο «Ζώντας στην εποχή των τεράτων. Η κρίση, η Ευρώπη, ο Κομμουνισμός» και ομιλητή τον Σλάβοϊ Ζίζεκ έκανε περισσότερους από 1.500 ανθρώπους να κατηφορίσουν στο Πολυτεχνείο. Το αμφιθέατρο γέμισε από νωρίς, η εισήγηση μοιράστηκε μεταφρασμένη ενώ η συζήτηση μέσα και έξω από το αμφιθέατρο γρήγορα φούντωσε. Τις επόμενες μέρες η βιντεοσκοπημένη εκδήλωση «ανέβηκε» σε δεκάδες σελίδες στο διαδίκτυο, η κοινή συνέντευξη των Κώστα Δουζίνα και Σλάβοϊ Ζίζεκ δημοσιεύτηκε και αναπαράχθηκε πολλαπλώς, οι απόψεις του Ζίζεκ για τον «κομμουνισμό» έγιναν αντικείμενο συζήτησης στους χώρους έκφρασης της αριστεράς. Η τρίτη κατά σειρά εκδήλωση του Αριστερού Βήματος Διαλόγου στέφθηκε από απόλυτη επιτυχία. Συνιστά αυτή η επιτυχία ένα παράδοξο; Στην Ελλάδα τον ίδιο Δεκέμβριο θα ήταν κάτι παραπάνω από αφελές να ισχυριστεί κανείς ότι ο κομμουνισμός αποτέλεσε πολιτικό διακύβευμα ή έστω ότι τέθηκε ζήτημα εξουσίας.

η συνέχεια στην έντυπη λεύγα

Θέσεις για την απεργία των ανέργων και επισφαλών

Συνηγορία για έναν πολιτικό συντονισμό των πράξεων αδιαφορίας απέναντι στην οικονομία

I. Ζωντανή εργασία, άνεργοι και επισφαλείς

1. Η απεργία των ανέργων και επισφαλών δεν είναι παρά μια πολιτική διαδικασία χειραφέτησης της ζωντανής εργασίας, η συγκρότηση μιας πολιτικής ρήξης μεταξύ συνεργασίας και καπιταλιστικής εξουσίας. Η ζωντανή εργασία είναι η δραστηριότητα που δημιουργεί πλούτο, δεσμούς, κοινό, στο βαθμό που εγγράφεται στην ίδια τη ζωή, σχηματίζει τις μορφές ζωής των ανθρώπων. Η ζωντανή εργασία επαληθεύει την ισότητα των ομιλούντων όντων, την οποία πιστοποιεί ο άμεσα κοινός, υπερατομικός χαρακτήρας της ευφυΐας.

Μετάφραση της πρώτης ενότητας (των πρώτων 9 από τις 45 συνολικά θέσεις) της προκήρυξης που υπογράφουν «Αγωνιστές του Κινήματος Μαχόμενων Ανέργων και Επισφαλών της Ρεν» (9 Απριλίου 2010).

η συνέχεια στην έντυπη λεύγα

Κωστής Καρπόζηλος, Οι ιδιοκτήτες της προόδου στο δρόμο των μεγάλων μεταρρυθμίσεων

Στην εποχή της κρίσης, ο δημόσιος λόγος κατακλύζεται από έναν ορυμαγδό κοινοτοπίας. Η αρχιτεκτονική του κοινότοπου λόγου έχει ως θεμέλιο τη διαπίστωση της «κρισιμότητας της κατάστασης» και τους «κινδύνους που αυτή εγκυμονεί», αρθρώνεται γύρω από τις «αναγκαίες και αυτονόητες μεταρρυθμίσεις» και τη «σύγκριση με άλλες προηγμένες χώρες», κορυφώνεται με την καταγγελία των «αγκυλώσεων», που «καθηλώνουν» την «Ελλάδα» στο «παρελθόν» σε μία «εποχή σημαντικών προκλήσεων». Οι ανεξάντλητοι συνδυασμοί των παραπάνω παραπέμπουν σε εκείνον τον σατιρικό πίνακα της δεκαετίας του 1980 για τη ρητορική της σοβιετικής γραφειοκρατίας, όπου με τα ίδια φραστικά υλικά μπορούσε κανείς να δημιουργήσει δεκάδες –φαινομενικά μεστά νοήματος– κείμενα. Στο πεδίο της λεκτικής κοινοτοπίας πρωταγωνιστούν πολιτικοί, διανοούμενοι, σχολιαστές και δημοσιολόγοι, οι οποίοι επιζητούν την επιτάχυνση των αναδιαρθρώσεων,την αλλαγή των νοοτροπιών, την περιθωριοποίηση της «κουλτούρας αντίστασης και ανυπακοής» που ταλανίζει την ελληνική κοινωνία. Στη ρητορική αυτή δεσπόζουσα θέση κατέχει η «αριστερά» και ειδικότερα το διεκδικητικό κίνημα, οι πολιτικοί και οι κοινωνικοί χώροι που δεν υιοθέτησαν το προσφιλές δόγμα τού «προχωρώντας και αναθεωρώντας», αλλά εξακολουθούν να υπερασπίζονται την προοπτική του ριζικού κοινωνικού μετασχηματισμού.

η συνέχεια στην έντυπη λεύγα

Κώστας Περούλης, Οι μάσκες του Ντάριο Φο και τα δύο πρόσωπα της ελληνικής αριστεράς

Το να δεις μέσα στην εκρηκτική οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα του ελληνικού 2011 δύο έργα του αριστερού αντικομφορμιστή συγγραφέα των μεγάλων ιταλικών λαϊκών κινημάτων Ντάριο Φο, παιγμένα το ένα σε μια επετειακή παράσταση ηλικίας τριάντα ετών από το παλαίμαχο ζευγάρι θεατρανθρώπων και αγωνιστών Ληναίου-Φωτίου και το άλλο σε μια ολοκαίνουργια, με τον πολυτάλαντο αστέρα «της γενιάς του Πολυτεχνείου» Σπύρο Παπαδόπουλο, είναι σαν να βλέπεις τα δύο πρόσωπα της υπό ευρεία έννοια ελληνικής αριστεράς στην παρούσα συγκυρία, πίσω από την παραμορφωτική θεατρική μάσκα: ένα συνεπές και ακόμα γεμάτο αγωνιστική διάθεση μα παρωχημένο, αλυσιτελές και –στην καλύτερη εκδοχή του εν προκειμένω– νοσταλγικό, και ένα άλλο με χίλια προσωπεία, που βολεύεται παντού με τον εαυτό του, που καταφέρνει να αφοπλίζει την ίδια του την κριτική, και που σου δίνει, τελικώς, την αίσθηση μιας ευκαιρίας που κάποτε χάθηκε.

η συνέχεια στην έντυπη λεύγα

Αλέξης Φαρμάκης, Χρώματα εθνικής ευεργεσίας

Η ελληνική μεγαλοαστική τάξη φτιάχτηκε από το τίποτα… Καπάτσοι καπεταναίοι που ρίσκαραν (πουλώντας όπλα σε όσους πολεμούσαν ακόμα με σπαθιά), πολυμήχανοι πατριώτες της διασποράς (όχι, δα, και μετανάστες) που έστυψαν την ευκαιρία και ανήλθαν, ταλαντούχοι διαχειριστές του φυσικού πλούτου και του ανθρώπινου οίστρου (μπάζωσαν την μισή επικράτεια, έκαψαν την άλλη μισή και μετά ένωσαν τα δύο μέρη με μπετόν τοις μετρητοίς). Ευθυτενείς και μαυρισμένοι, ανατολίτες στα παζάρια και βορειοευρωπαίοι στους τόκους, ασπρόμαυροι Ωνάσηδες με πούρα και πολύτιμους λίθους σε κομπολόι· με σχέδιο δράσης, σχέδιο Μάρσαλ και πλάνο υστεροφημίας. Οι προνοητικοί στο έβγα του βίου τους εξασφάλισαν την αναπαραγωγή της δυναστείας σβήνοντας τα ίχνη της διαδρομής. Τα ιδρύματα των ύστερων χρόνων τους έχτισαν 2-3 νοσοκομεία, 7-8 μουσεία, καμιά 40αριά υποτροφίες και ξέπλυναν τα καλά φράγκα και τις ψιλές ενοχές στην κολυμπήθρα της εθνικής ευεργεσίας.

η συνέχεια στην έντυπη λεύγα

Αλέκος Λούντζης, Σάι-φάι. Στιγμιότυπο πρώτο: Βάθος πεδίου

… η πρώην οδός Σόλωνος με διάσπαρτες μικρές λακούβες. Κάτω από την άσφαλτο δεν υπάρχει αμμουδιά – τουλάχιστον εδώ· έχει έναν κακοστρωμένο χωματόδρομο, με μια τεράστια τρύπα σαν κρατήρα έξω από το κίτρινο κτήριο της πρώην Νομικής Σχολής. Η ήπια κατηφόρα που ξεκινάει καλύπτεται από πυκνό νέφος έως πέρα… Το παχύρευστο ωχροκίτρινο αέριο που έριξε η ειδική μονάδα υπέργειων καταστροφών των ΕΚΑΜ προκειμένου να εμποδίσει τους καταληψίες να επιστρέψουν στο κτήριο, επωφελούμενη από τη μαζική συμμετοχή στην πορεία της Δευτέρας, πέτυχε αρκετούς από τους στόχους του εμπνευστή του σχεδίου: δημιούργησε απερίγραπτη δυσφορία σε ακτίνα δύο χιλιομέτρων. Ανάγκασε και τους τελευταίους φλύαρους ή αργυρώνητους σχετικιστές να το βουλώσουν. Τρόμαξε τους πάντες.

η συνέχεια στην έντυπη λεύγα

Βιβή Αντωνογιάννη, H κωμωδία των έντιμων συναισθημάτων

Ένα γκρίζο απομεσήμερο στην αποβάθρα προς Πειραιά. Η τσάντα βαριά στους ώμους. Τα βιβλία στη σάκα ξαφνικά ζυγίζουν τόνους. Η κόπωση μετά το γραφείο μπερδεύεται με ένα χαρούμενο συναίσθημα ανακούφισης καθώς η επιστροφή στον οικείο χώρο και χρόνο πλησιάζει. Ο δρόμος ώς εκεί… φευγαλέες εικόνες ενός εναλλασσόμενου τοπίου με πρόσωπα άγνωστα που περνούν μπροστά από το βλέμμα δίχως να στέκονται. Άχρωμες αποβάθρες με πορτοκαλί λεπτομέρειες. Τόποι μετάβασης. Είναι η ώρα που το μυαλό αδειάζει από τις έγνοιες που προηγήθηκαν, η ώρα που το βλέμμα ψάχνει να περιπλανηθεί, να χάσει επιτέλους τη συγκέντρωση. Ταξιδεύει αδιάφορα γύρω, στους μέλλοντες συνεπιβάτες που στέκουν στην αποβάθρα για να συναντηθούν για λίγα λεπτά της ώρας σ’ αυτό το κοινό ταξίδι κι έπειτα να χωριστούν ξανά, χωρίς να έχουν μιλήσει ή κοιταχτεί όλο αυτό το διάστημα που κάθονται στα διπλανά καθίσματα.

η συνέχεια στην έντυπη λεύγα

Jeremy Grape, Πέρα από την ταξική πάλη

ISBN 68-68-357

Ενώ η ερμηνευτική της ταξικής πάλης και η εποχή που σφραγίστηκε από την επιστημολογική της κυριαρχία έκλεισε προ πολλού τον κύκλο της, η ορολογία της εμμένει ως ένα γραφικό άλλοθι της σύγχρονης πολιτικής επιστήμης. Το βιβλίο-ορόσημο του Grape απογυμνώνει τον μονισμό και τη βία κάθε ουτοπίας, αποδομεί τα ανελεύθερα παράγωγά της και μας εισάγει πειστικά στο σύνθετο τοπίο του εικοστού πρώτου αιώνα. Ο Grape στις σελίδες του χαρτογραφεί την υπέρβαση της ιδεολογίας και αποκηρύττει την “εργασιακή μεταφυσική” της παλιάς πολιτικής θεωρίας. Η συναρπαστική του ανάλυση σηματοδοτεί την ειρηνική μετάβαση από το συλλογικό στο προσωπικό, από τις ολοποιητικές διαδικασίες στην αναστοχαστικότητα του υποκειμένου, από τη σχηματική ταυτότητα της ταξικότητας στο λαβύρινθο της νέας κοινωνικής πραγματικότητας.

Ίσως το σημαντικότερο έργο της τελευταίας εικοσαετίας. Ένα λεξικό του σύγχρονου κόσμου χωρίς τις παρωχημένες παραδοχές εκείνου που εγκαταλείψαμε οριστικά.

François Houellebecq, Chroniques de Montmartre

Ένα σπάνιο βιβλίο που ανατρέπει τους όρους της παρωχημένης ταξικής ανάλυσης, φιλοδοξώντας να γίνει το μετα-μανιφέστο της γενιάς της πληροφορίας. Σκληρό και οδυνηρό.

The Old Review

Αιχμηρή και πικρή, απαισιόδοξη και προκλητική, η μελέτη αυτή θέτει τα θεμέλια για την ανάλυση της νέας κοινωνικής πραγματικότητας μακριά από τις αυταπάτες που ταλαιπώρησαν τον κουρασμένο 20ό αιώνα. Το βασικό εργαλείο για κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο της νέας χιλιετίας.

Dependent

Επιτέλους ένας συγγραφέας που τολμά να αμφισβητήσει τις έως τώρα παραδοχές για την κοινωνική αναγκαιότητα και την έννοια της ταξικής πάλης. Μια επίθεση που απογυμνώνει τις θεωρίες της διαφωτιστικής παράδοσης και του θεωρητικού μαρξισμού, αποτυπώνοντας τη νέα κατάσταση ως ένα φωτεινό έρεβος. Προκαλεί και σοκάρει.

New Labour Review

ο διάβολος, ο ηγεμόνας ... και ο τρελός (01)

το παρακάτω τρίπτυχο δημοσιεύτηκε στη λεύγα 01 τον Μάρτιο του 2011

ο διάβολος, ο ηγεμόνας ... και ο τρελός

Λεύγα 06: Μάρτιος 2012
Στο ενεχυροδανειστήριο | Η Νέα Ελληνική Ανόρθωση | «Ο κύκλος κλείνει»

Λεύγα 05: Ιανουάριος 2012
Η κυρία Κρα* revisited | Να σώσουμε τον βιότοπο της γηραιάς Ευρώπης | Για μια εργατική αντίστροφη κίνηση

Λεύγα 04: Νοέμβριος 2011
Διδακτική επίσκεψη στο σαλόνι μιας κυρίας | Έχουμε και την τρόικα που μας αξίζει | Περί της τρομοκρατίας και του κράτους

Λεύγα 03: Σεπτέμβριος 2011
Πώς πρέπει να κυβερνά ο ηγεμόνας ώστε να χαίρει σεβασμού | Δημοσιονομικός εκτροχιασμός και επανεκκίνηση προσαρμογής 2.0 | Η αδυναμία της γερμανικής εργατικής τάξης

Λεύγα 02: Μάιος 2011
Γιατί η ανθρωπότητα, αν αγαπά πραγματικά το ωραίο, οφείλει να παραμείνει πολιτικά συντηρητική | Γιατί ανεβαίνει ο ΛΑΟΣ; | Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ

Λεύγα 01: Μάρτιος 2011
Εγκώμιο της ικανότητας που διαθέτει η ανθρωπότητα να ξεχωρίζει το εφικτό από το ανέφικτο | Επάγγελμα ανθρωπιστής | Για την οργάνωση των ανέργων